Η ΝΔ, η Τζότζολα και τα blogs

Ορμώμενος από ένα σημείωμα του διορατικού ψηφιακού columnist Χάρη Παυλίδη, με τίτλο ‘Τολμηρό άνοιγμα στο διαδίκτυο’ επιχειρώ να ασχοληθώ με το παράδοξο εννοιολογικά θέμα που υπονοεί ο τίτλος. Γράφει ο Χ.Π, αναφερόμενος σε χθεσινό Δελτίο Τύπου της ΝΔ προς τους blogger: “η πρωτοβουλία της επικοινωνιακής ομάδας να έρθει πιο κοντά σ’ αυτό το ‘νέο είδος’ δημοσιογραφίας είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αρκεί βέβαια να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι η προσέγγιση χρειάζεται ιδιαίτερη τόλμη και φυσικά ευρύτητα πνεύματος ώστε η σχέση που πάει να αναπτυχθεί να μην οδηγήσει σε ‘τραυματική εμπειρία’… Κι ένα ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι μέχρι που θα αντέξει ο κομματικός μηχανισμός- ο όποιος κομματικός μηχανισμός- την ‘αυθάδεια’ ενός μπλόγκερ…’

Η απάντηση δόθηκε. Το αποτέλεσμα δείχνει προδιαγεγραμμένο, ιδιαίτερα όταν η ‘επαφή’ που επιδιώκεται ξεκινά με την εκδήλωση πρόθεσης αποστολής δελτίων τύπου του κόμματος, που ήδη είναι αναρτημένα στο κομματικό site!

Οι bloggers είναι ιδιαίτερος τύπος ανθρώπων. Με ανησυχίες, αυξημένες ικανότητες στη γραφή, στην αξιολόγηση των πραγμάτων, ή απλώς στην εξιστόρηση όψεων της προσωπικής τους ζωής, για να αποκτά και νόημα η ουσία του όρου. Έρευνα που είχε γίνει στις ΗΠΑ πριν από λίγα χρόνια κατέγραψε ότι πάνω από τους μισούς bloggers χρησιμοποιούσαν το διαδίκτυο ως μοναδικό μέσο δημοσιοποίησης των απόψεών τους, 54% είναι κάτω των τριάντα ετών και η πλειονότητα υποστηρίζει ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο ‘ποστάρουν’ κείμενα σε προσωπικά ιστολόγια (blogs) είναι για να μοιράζονται προσωπικές τους εμπειρίες ή πρακτικές γνώσεις ή ικανότητες με τους αναγνώστες τους.

Βέβαια, στην Ελλάδα, το blogging απέκτησε δημοσιότητα ως εναλλακτική πλατφόρμα δημοσιοποίησης ειδήσεων και, κυρίως, διατύπωσης απόψεων, σχολίων με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την αμεσότητα της δημοσίευσης. Με όλα τα συνεπακόλουθα, βέβαια, που συνοδεύουν την ταχύτητα στον χώρο της δημοσιογραφίας. Κάποια στιγμή, ακολούθησαν και τα κόμματα, όταν είδαν ότι άρχισαν με …ψηφιακή ταχύτητα να χάνουν την επαφή με τους νέους.

Όμως τα blogs είναι χρήσιμα για σοβαρότερους λόγους. Σε περιόδους κρίσης, και σε ατελή πολιτικά συστήματα όπως το ελληνικό, στους χώρους των κατεστημένων δομών, η δημοκρατία υπολειτουργεί, γίνεται θύμα των εκάστοτε συμφερόντων και επιδιώξεων. Έτσι, ο δυναμισμός των πολιτών, που συντηρεί την ουσία της δημοκρατίας στη χώρα μας, εκφράζεται μέσα από την καθημερινότητά τους, στα καφενεία, στις ουρές, στον δρόμο και στη σχόλη. Την τελευταία δεκαετία, η συζήτηση γίνεται και στο διαδίκτυο, στα (εμμέσως προσωποπαγή) πολιτικά ιστολόγια, όπου ενίοτε γίνονται και αποκαλύψεις για υποθέσεις που αφορούν δημόσια πρόσωπα, αξιωματούχους της κυβέρνησης, υπουργούς, κ.λπ. Άλλες φορές δημοσιοποιούνται και λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής πολιτικών και προσωπικοτήτων, γεγονός που ταράζει τα νερά και ενεργοποιεί δυνάμεις αντίδρασης από τους θιγόμενους, και γενικότερα τους υπερασπιστές του status quo.

Πέραν αυτών, η ελεύθερη διατύπωση ιδεών, απόψεων, η σκληρή κριτική προς το πολιτικό σύστημα (η οποία επιβάλλεται στις μέρες μας), η αποκάλυψη κακώς κειμένων και η δημοσιοποίηση παραπόνων πολιτών, οι οποίοι, λόγω γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικότητας του Κράτους δεν βρίσκουν το δίκιο τους, αποτελούν στοιχεία κοινωνικής προσφοράς. Ενισχύεται έτσι ο δημοκρατικός διάλογος, μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, αποκαλύπτονται στους πολίτες οι κρυφές ατζέντες και επιδιώξεις του ενός και του άλλου και απογυμνώνονται οι ελίτ, που έχουν συνηθίσει να “καταναλώνουν τη χώρα” χωρίς να βρίσκουν αντιδράσεις.

Λέγεται ότι η δημοσιογραφία θριαμβεύει όταν οι ελίτ είναι διχασμένες. Όταν οι επιδιώξεις τους είναι αντικρουόμενες και οι στόχοι πολύτιμοι για κάθε πλευρά. Αυτό είναι αληθές, σε ορισμένες περιπτώσεις. Όμως, κατά κανόνα και στα περισσότερα ζητήματα, οι ελίτ, σε γενικές γραμμές συμφωνούν και συμπορεύονται.

Έτσι, στη μάχη για τη δημόσια διατύπωση του αυτονόητου, τα blogs, η αδόμητη, σχεδόν αναρχική πλευρά του δημόσιου διαλόγου, παρά τις υπερβολές, εξελίσσεται σε όαση ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

Άρα, το μήνυμα προς οργανισμούς, φορείς και πολιτικά κόμματα, που επιθυμούν να εντάξουν τους bloggers στην επικοινωνιακή πολιτική τους είναι να γνωρίσουν καλά το πεδίο, προτού επιχειρήσουν τη διείσδυση. Καταρχάς το πεδίο του διαδικτύου και ακολούθως τον απέραντο και ευμετάβλητο χώρο του blogging.

Συμβουλή προς την κα Τζότζολα, η οποία ξεκίνησε τις επαφές της με τα νέα μέσα: Εξερευνήστε το πεδίο με προσοχή και για αρχή δημιουργείστε το δικό σας ιστολόγιο ή site. Πρόσεξα ότι τα tzotzola.gr / .eu / ακόμη και .com είναι ελεύθερα προς κατοχύρωση. Σπεύστε…

 

Ο Μιχελάκης και ο ‘κοσμάκης’

Το τελευταίο διάστημα, ο Αντώνης Σαμαράς έχει σημάνει την έναρξη γενικού ρεκτιφιέ του κομματικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας. Με τα νέα γραφεία, το νέο σήμα, το νέο site (προς το παρόν, ευτυχώς, σε beta έκδοση), η προσπάθεια ανανέωσης της εικόνας της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη.

Στο πλαίσιο αυτό, επελέγη ο δημοσιογράφος Γιάννης Μιχελάκης ως η προμετωπίδα του επικοινωνιακού μηχανισμού της ΝΔ, ο οποίος, σε επίπεδο στελεχών ενισχύεται από δύο αναπληρωτές (Γεροντόπουλο, Τζότζολα), έναν επικεφαλής Γραφείου Τύπου (Μουρούτη) και έναν ειδικό επί του διαδικτύου (Πτωχό). Ολοι αυτοί προφανώς περιστοιχίζονται από συνεργάτες, ενώ, όπως διαβάζω στο ενημερωμένο newpost.gr, άλλοι 22 εργαζόμενοι παρακολουθούν διαρκώς το διαδίκτυο και τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Μία μικρή αίθουσα σύνταξης δηλαδή.

Ο κυβερνοχώρος υποδέχθηκε τον διορισμό Μιχελάκη με ανάμικτα συναισθήματα. Ορισμένα sites ασχολήθηκαν με λεπτομέρειες από το παρελθόν του δημοσιογράφου στον Ant1 και αλλού, άλλα σφύριξαν αδιάφορα (όταν θέλει το συνάφι σνομπάρει μέσω της αποχής, γνωρίζοντας πόσο η μη-δημοσιότητα πληγώνει τους συναδέλφους), ενώ πιο συγκροτημένοι ιστότοποι πολιτικού περιεχομένου, προέβησαν σε περαιτέρω ανάλυση.

Στο statesmen.gr θεωρούν ότι ο Μιχελάκης έχει όλες τις προϋποθέσεις, συμπεριλαμβανομένων και των εφαρμογών υψηλής τεχνολογίας της Συγγρού, προκειμένου να διαπρέψει, εισάγοντας νέο μοντέλος επικοινωνίας. Εκεί σημείωναν με την ανάληψη των καθηκόντων: «Η αλλαγή στο μοντέλο δημοσιοποίησης των θέσεων της ΝΔ είναι εμφανής, καθώς τα briefings των πολιτικών συντακτών που διοργανώνονταν μέχρι πρότινος, έχουν αντικατασταθεί από στοχευμένες ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, που δίνουν θεσμικές απαντήσεις στην Κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, ή επιχειρούν να διαμορφώσουν μέρος της ατζέντας της καθημερινότητας, επί της οποίας θα διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση.» (βλ. Τι αλλάζει ο Μιχελάκης)

Στο newpost.gr ήταν πιο επιφυλακτικοί, ίσως γιατί δεν αντέχουν ‘διάδοχες καταστάσεις’ (μετά την επικοινωνιακή ομάδα Καραμανλή, το χάος). Έγραφαν πρόσφατα σε άρθρο με τίτλο ‘Για να δούμε τι ψάρια θα πιάσει ο Μιχελάκης…’ σχετικά με την αποτελεσματικότητα του καθημερινού γαλάζιου μπρίφινγκ: “θα γίνεται μια ώρα πριν από αυτό του κυβερνητικού εκπροσώπου Γιώργου Πεταλωτή. Αυτό εμπεριέχει ένα καλό: να βάζει ζητήματα και ενίοτε να επιβάλει την πολιτική ατζέντα. Εμπεριέχει και ένα κακό: ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να τον “γράφει” κανονικά και να περνάει τη δική του ατζέντα, αφήνοντας τις απαντήσεις στον Μιχελάκη για τις γραπτές ανακοινώσεις του απογεύματος. Θα εξαρτηθεί βέβαια από τα θέματα που θα θέτει…”.

Σήμερα, η ατάκα της ημέρας με την οποία ξεκίνησε το μπρίφινγκ στη Συγγρού ελπίζουμε να μην κριθεί αποτελεσματική γιατί πρωτίστως ήταν ανάρμοστη: “Το όχι στα σκληρά μέτρα δεν είναι για να χαιδέψουμε τα αυτιά του κοσμάκη”, είπε ο Μιχελάκης, καταμαρτυρώντας τη νοοτροπία της πολιτικής-ρετιρέ. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω περαιτέρω. Η διαδρομή σκέψης που φανερώνει η λέξη “κοσμάκης” είναι αυτό ακριβώς από το οποίο προσπαθούμε, ως πολίτες και ως χώρα να ξεφύγουμε.

Καλή αρχή Εκπρόσωπε…

Μετά την 1.1.11

Η χρονιά που έρχεται είναι κρίσιμη, ίσως περισσότερο από όσο οι Έλληνες πολιτικοί δείχνουν να κατανοούν. Οι ομιλίες στη Βουλή το βράδυ της ψήφισης του Προϋπολογισμού 2011 ήταν βγαλμένες από το παρελθόν, στον τόνο και την αντιπαράθεση. Το λεκτικό μόνο διέφερε, λόγω της συγκυρίας. Τα κομματικά προστάγματα των διαφωνούντων καθόρισαν τους συμβολισμούς, δηλώνοντας προς τους πολίτες ότι η συζήτηση σχετικά με την μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση της χώρας, ακόμη και σήμερα, παραμένει ζήτημα κομματικού τακτικισμού.

Και αυτά, παρόλο που σήμερα, στη χώρα μας δεν υπάρχει Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά, και βέβαια ο Σοσιαλισμός, εδώ και χρόνια, έχει χαθεί στον τρίτο δρόμο, ψάχνοντας για τον Γκίντενς. Υπάρχουν μόνο εθνικής προτεραιότητας ζητήματα, όπως η δημοσιονομική πειθαρχία της χώρας και των πολιτών, η θέση της στην σύγχρονη Ευρώπη, αλλά και περιφερειακά των συνόρων μας.

Η ελληνική κρίση είναι ένα παίγνιο με εθνικό ‘διακύβευμα’. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Επομένως, κάθε εθνικά υπεύθυνος πολιτικός γνωρίζει ότι τα κυρίαρχα ζητήματα είναι δύο: το αποτελεσματικό στρατηγικό πλάνο εντός των συνόρων και η έντονη κινητικότητα στο εξωτερικό, κι ας φτάσουμε στο σημείο τα μισά υπουργικά συμβούλια αν είναι τηλεδιασκέψεις. Στο ενδιάμεσο, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός μπορεί να κάνει Skype με τους υπουργούς ξεχωριστά, για να μην χρεώνει και το Μαξίμου. Καθόλου δεν θα με ενδιέφερε, αν η δουλειά γινόταν…

Και αυτή η ‘δουλειά’ απαιτεί επαγγελματισμό, πολιτικό και άλλο. Απαιτεί σχεδιασμό εφηρμοσμένης πολιτικής με τη σύγχρονη θεώρηση, η οποία, αν πρέπει οπωσδήποτε να μεταφραστεί στην εγχώρια πολιτική γλώσσα, τότε μπορεί να είναι μόνο κεντρώα. Με την ευρεία έννοια. Χωρίς την αυστηρή πολιτική διάσταση (και τις κλίμακες 1-10), αλλά με όλα τα υπόλοιπα, την κοινωνική υπευθυνότητα, τις αξίες, την μετριοπάθεια, τον ρεαλισμό, αλλά και την καινοτομία, την τολμηρή δράση και την αδιαφορία προς τις βραχυχρόνιες επιπτώσεις της άσκησης πολιτικής. Απαιτεί υπευθυνότητα από όλες τις βασικές εξουσίες του δημοκρατικού συστήματος, των Μέσων Ενημέρωσης-Επικοινωνίας συμπεριλαμβανομένων. Σε αυτές σιγά σιγά θα πρέπει να συνυπολογίζουμε και την αυθεντική επιχειρηματικότητα, όχι θεσμικά, αλλά ουσιαστικά.

Βασική προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να κάνει τη δουλειά της η κυβέρνηση, απαλλαγμένη από τον φαύλο κύκλο των πρόωρων εκλογών. Στην νέα αναθεώρηση του Συντάγματος, η θεσμοθέτηση του εκλογικού κύκλου είναι επιβεβλημένη. Έτσι θα τελειώνουμε πλέον και με τον μύθο του πολιτικού κόστους. Και είναι μύθος διότι αν η δουλειά γινόταν σωστά, το όποιο κόστος, αν υπήρχε, θα ήταν βραχυχρόνιας διάρκειας, ενώ μετά, τα καλά αποτελέσματα θα έκαναν τους πολίτες να ξεχάσουν τα πάντα. Κάπως έτσι έχασε και την ευκαιρία ο Καραμανλής την εξαετία 2004-2009. Στο πεδίο της πολιτικής καθημερινότητας του νοικοκυριού, που στενάζει από το βάρος των ‘προστατευόμενων – όχι κλειστών – επαγγελμάτων’ και των μεσαζόντων.

Κάπως έτσι πρέπει να κυλήσει το 2011 αν θέλουμε να γίνουμε πραγματικά σύγχρονη χώρα και να εκμεταλλευτούμε πολύτιμο, ανενεργό ΑΕΠ, με το οποίο σχεδόν κανείς, έως σήμερα, δεν έκανε τον κόπο να ασχοληθεί. Ή όταν το έπραξε, εμποδίστηκε από τους τεμπέληδες.

Το κακό είναι ότι η πορεία αυτή δεν εξυπηρετεί κανένα κόμμα ή πολιτικό σχηματισμό. Το καλό, όμως, είναι ότι εξυπηρετεί τους πολίτες και το μέλλον της χώρας.

Περιμένοντας την Ντόρα

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Η συγκυρία είναι μοναδική για τη χώρα και τους κατοίκους της. Η ωρίμανση της κρίσης εξαντλεί κάθε περιθώριο αντίδρασης από τα κατεστημένα του παρελθόντος, τα κομματικά φέουδα, το κράτος που δεν επανιδρύθηκε και κατήντησε «λάφυρο», τους αργόμισθους, τους κρυφούς και φανερούς «εργαζόμενους», που, ελπίζουμε να αποκαλύψει η ψηφιακή απογραφή που έγινε πριν από λίγους μήνες.

Η συγκυρία είναι μοναδική για πολλούς λόγους. Ένας απλός, αλλά ερεθιστικός είναι ότι δίνει το δικαίωμα στον Στέφανο Μάνο να διατυπώσει δημοσίως την άποψη ότι θα έπρεπε να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, κι ας μην γίνει ποτέ (γιατί δεν θα χρειαστεί κιόλας). Ένας καλύτερος λόγος είναι ότι τα δρώμενα σιγά σιγά θέτουν τις βάσεις για την αναχώρηση από την παραδοσιακή, στενά κομματική θεώρηση. Δημιουργούνται έτσι προϋποθέσεις υιοθέτησης ευρύτερης πολιτικής σκέψης στο πλαίσιο του σύγχρονου πολιτικού και κοινωνικού μάνατζμεντ (βλ. πείραμα Καμίνη).

Αυτό είναι το αυτονόητο για την σύγχρονη Ευρώπη και τώρα, ίσως και για την Ελλάδα. Στην εποχή της ελληνικής κρίσης, η πολιτική ιδεολογία ταυτίζεται με την αποτελεσματικότητα. Αυτό παράγει νέα πολιτικά σχήματα, χαράσσει νέα πλαίσια επιχειρημάτων με γνήσια κοινωνικά ερείσματα, με αναγκαιότητες επιβίωσης που επαληθεύονται από την κοινή λογική.

Η εποχή συνθέτει από μόνη της νέο πολιτικό λόγο. Με κοινωνικές αναφορές στην πολιτική καθημερινότητα, τη ρεαλιστική και καινοτόμα θεώρηση της οικονομικής ανάπτυξης, την βιώσιμη αξιοποίηση του φυσικού και κοινωνικού κεφαλαίου.

Στη συνείδηση των πολιτών, τα παλιά κόμματα είναι πολιτικά νεκρά. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η πτώση του Καραμανλή, εκτός από voter’s apathy, προκάλεσε και την πτώση του παλαιοκομματισμού. Στη νοοτροπία και στους τρόπους δράσης. Αυτό αφορά και τις δύο πλευρές.

Σήμερα δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται στη σπηλιά και το φυλάει αλυσοδεμένος ο Αρκούδος, ο οποίος βρυχάται στους επισκέπτες. Δεν υπάρχει όμως και ΝΔ. Κυρίως, δεν υπάρχει κανένας πολιτικός λόγος να υπάρχει ΝΔ. Με αυτήν τη μορφή, της περιχαρακωμένης λαϊκής δεξιάς. Αυτό φαίνεται και από τον παρωχημένο και «κλειστό» πολιτικό λόγο που εκφέρει ο Αρχηγός της. Καμμία ελπίδα εκεί.

Το μέλλον βρίσκεται αλλού. Η «πολιτική» εξόδου από την ελληνική κρίση είναι απολιτίκ. Και ο ΓΑΠ το κάνει πράξη, με αποδοτικό ή μη τρόπο. Καιρός να βρει πολιτικό συνομιλητή. Το αντίπαλο δέος, η διάδοχη κατάσταση πρέπει να δημιουργηθεί στο κενό που δημιουργεί μία πιθανή, νέα πολιτική θεώρηση. Αυτή που αναπτύσσεται μεταξύ του κοινωνικού φιλελευθερισμού και της φιλελεύθερης αριστεράς. Με το «παλαιό» κέντρο ως θεματοφύλακα.

Βέβαια, η Ντόρα θα πάει δεξιότερα. Αλλά με το βλέμμα, ελπίζουμε, στραμμένο στην πρόοδο. Ιδεών και ανθρώπων.

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

Απαιτείται πολιτική σοβαρότητα

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Σε μία από τις πιο διάσημες σκηνές των Αδελφών Μαρξ στην ταινία Monkey Business, ο Χάρπο προσπαθεί να κρυφτεί από την αστυνομία, παριστάνοντας έναν χαρακτήρα παιδικού κουκλοθέατρου. Η απλότητα του γελοίου της στιγμής ‘βγάζει΄ γέλιο στους παλαιότερους, ενώ θυμίζει και την καθιερωμένη έννοια στην αμερικανική αργκώ που παραπέμπει σε έλλειψη σοβαρότητας, ή απλώς ανόητες πράξεις.

Αυτό μού θύμισαν οι ισχυρισμοί των πολιτικών κομμάτων μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών, όπου όλοι δηλώνουν ευχαριστημένοι, σαν να είμαστε σε φοιτητικές εκλογές. Δηλαδή, πάλι καλά που υπάρχει η Singular, γιατί μπορεί να μην συμφωνούσαν και στα αποτελέσματα.

Στη Νέα Δημοκρατία «αναγεννώνται», με έναν κουρασμένο Σαμαρά να επικοινωνεί τηλεοπτικά, με κόπο, αργά το βράδυ με τους λιγοστούς πολίτες που δεν έβλεπαν Μαυρογιαλούρο στο Star και είχαν ξεχαστεί στη ροή των εκλογών, στο ΠΑΣΟΚ «άντεξαν» και εξαντλήθηκαν να ασχολούνται με την «μπλόφα» του αρχηγού τους, στο ΚΚΕ ετοιμάζουν καινούργια πανώ, που να αποτυπώνουν την αρχοντιά που προσδίδει η (έστω και συγκυριακή) άνοδος των ποσοστών, η μοντέρνα Αριστερά γλύφει τις πληγές της. Οι ανεξάρτητοι της μεγάλης σκηνή αποσύρονται για τα περαιτέρω. Ο δικομματισμός κέρδισε, αν και κουτσουρεμένος, κοντά στο 50%, στην Αττική (οι αναγωγές είναι για τους δημοσκόπους). Τουλάχιστον πέρασε το ποσοστό της αποχής.

Σοβαρευτείτε κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές. Αφήστε τις κομματικές ανοησίες για τον καιρό που η ανάπτυξη φτάσει πάλι σε θετικό πρόσημο. Αν και έως τότε, οι πολίτες θα έχουν αντιληφθεί την παρωχημένη ύπαρξη μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού με την ξύλινη γλώσσα και τις χαζές δικαιολογίες στο στόμα.

Τότε, όταν θα έχει επιστρέψει η ανάπτυξη στον τόπο, η ζήτηση για νέους, με τεχνοκρατική αντίληψη και ικανότητες οργάνωσης και διοίκησης θα κυριαρχεί έναντι των σημερινών πολιτικών, που θα φαντάζουν πρωταγωνιστές βωβού κινηματογράφου. Αυτό άλλωστε δεν κάνουμε στην τηλεόρασή μας κάθε φορά που βλέπουμε τις talking heads στα δελτία ειδήσεων; Σκοτώνουμε τον ήχο, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο καλύτερο.

Οι χθεσινές εκλογές ήταν διασυρμός για το πολιτικό σύστημα, το μιντιακό κατεστημένο και τους αναλυτές παλαιάς κοπής, οι οποίοι έπαιζαν με ανούσια νοήματα, λές και μπορούσε να βγει συμπέρασμα όταν οι μισοί ψηφοφόροι δεν εμφανίστηκαν στην κάλπη.

Τη γελοιότητα της χθεσινής ημέρας απεικονίζει ο – αυτή τη φορά – «απαγορευμένος» χάρτης της χώρας με το πράσινο και μπλε χρώμα. Κάποιοι που τον κατασκεύασαν στο διαδίκτυο παρατήρησαν ότι τα χρωματικά σύνορα κόβουν ακριβώς την Ελλάδα στη μέση. Σκέφτηκα ότι ευτυχώς που δεν έπαιξε τηλεοπτικά, γιατί θα είχαμε νέες ανοησίες… Έως και αναφορές στην παλιά Ελλάδα και τα «νέα εδάφη» ήταν ικανοί να κάνουν. Στη λειψυδρία ουσίας που διακρίνει τα σημερινά «κόμματα εξουσίας».

Την επόμενη Κυριακή να παρακαλάτε φίλοι πολιτικοί να μην έχει πάλι καλοκαιρία. Αν ο καιρός είναι καλός, δεδομένου κι ότι τα συμπεράσματα τα βγάλατε, εκλέχθηκαν και οι δημοτικοί σύμβουλοι, άρα οι οικογένειες αποδεσμεύτηκαν από την κάλπη, τότε η συμμετοχή, θα φθάσει το ποσοστό του δικομματισμού.

Τότε θα έχετε μείνει μόνοι… και τα τηλεοπτικά πάνελ θα είναι για γέλια.. ή για κλάματα. Εκτός αν έχει καμιά καλή ταινία πάλι…

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική ανάλυτρια.

Το ‘χαρτί’ των πρόωρων εκλογών

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Πραγματικά δεν ξέρω ποιος θα ήταν καλύτερος στο πόκερ. Ο Παπανδρέου ή ο Σαμαράς; Ή μήπως ο Καραμανλής; Μάλλον όχι οι δύο τελευταίοι, σίγουρα όχι ο μεσαίος, αν και ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά όλα τα χαρίσματα του άλλου.

Τέλος πάντων. Δεν έχει και τόση σημασία, γιατί το τελευταίο εξάμηνο ήταν παρτίδα για έναν. Ο Γιώργος ανέδειξε την κρίση, κινήθηκε στρατηγικά προς την επιτήρηση ΕΕ-ΔΝΤ και λίγο πριν τις αυτοδιοικητικές, που εξελίσσονταν σε αντι-Μνημονιακός αγώνας, έπαιξε το χαρτί των πρόωρων εκλογών και οι κομματικές στάνες στέναξαν από τρόμο.

Τολμώ να είμαι κάθετη στην εκτίμησή μου κι ας διαψευσθώ. Οι αναλυτές συχνά αναλύουν και τα λάθη τους. Δεν κάνω λάθος όμως. Νομίζω. Η προσποίηση των πρόωρων εκλογών είναι η τελευταία πολιτική ανάσα για τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος στο εξής θα έχει μία και μόνη διέξοδο: Δουλειά – δουλειά – δουλειά. Σας θυμίζει τίποτα; Ήταν ατάκα Καραμανλή, η οποία όσο ωραία κι αν χρωμάτιζε τη στιγμή που ειπώθηκε, άλλο τόσο δραματικό ήταν το αποτέλεσμα.

Και μην ακούτε τα περί αστάθειας. Το επιχείρημα της «παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου» ισχύει μόνο αν αυτό αποτελεί επιθυμία της κυβέρνησης. Αυτό σίγουρα σάς θυμίζει αρκετά από την τελευταία πενταετία. Αν δεν αποτελεί επιδίωξη του Γιώργου, τότε είναι άλλη μία απλοϊκή διαπίστωση αντικυβερνητικών, οι οποίοι αξιολογούν τις καταστάσεις με παρωχημένα κριτήρια.

Μετά το τελευταίο πολιτικό μαξιλάρι της φιλολογίας περί πρόωρων (που συσπειρώνει τους ΠΑΣΟΚους και αποσυντονίζει τους ΝεοΔημοκράτες), η διαδρομή που ξεκινά λίγο πριν το 2011 είναι η «μεγάλη πορεία του Γιώργου» όχι προς τον λαό, αλλά ενάντια στα χρόνια προβλήματα της χώρας. Εκεί θα φανεί που πάει το πράγμα. Οι ελπίδες θα πρέπει να γίνουν αποχρώσες ενδείξεις και γρήγορα να εξελιχθούν σε έργο χειροπιαστό, προς δύο κατευθύνσεις: περιστολή του Κράτους (συγχωνεύσεις, καταργήσεις, μετατάξεις, ψηφιοποίηση κ.λπ.) και επενδύσεις. Ταυτόχρονα και εντατικά. Super fast track. Με επαναστατικές λύσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Εκτιμώ ότι αυτό (πρέπει να) είναι το σχέδιο. Γιατί κακά τα ψέματα. Οι πρόωρες, εκτός από το ότι φρικάρουν τις αγορές και αποσυντονίζουν την ομάδα του Τόμσεν δεν ωφελούν ιδιαίτερα τον Γιώργο, περιορίζουν τη δυναμική της Ντόρας και μάλλον βλάπτουν τον Αντώνη.

Σε κάθε περίπτωση, εκνευρίζουν όλους εμάς, που για μία ακόμη φορά θα κληθούμε να προστατεύσουμε το επάγγελμα του πολιτικού από τα δύσκολα.

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

Win-win για την Κεντροαριστερά

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Επιτέλους! Έπρεπε να μιλήσει η Αλέκα για τις εναλλακτικές «πράσινες» υποψηφιότητες στις επικείμενες εκλογές, οι οποίες δρουν ως πολιτικός προθάλαμος του ΠΑΣΟΚ, για να ειπωθεί το αυτονότητο. Ότι, όπως φαίνεται, η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ καταφέρνει το «αντάρτικο» ενάντια στο Μνημόνιο (σκεφτείτε ο Τόμσεν να ήταν Γερμανός… θα γελούσε όλη η Ευρώπη με τις γραφικότητες των Ελλήνων) να παραμείνει στις τάξεις του.

Η κεντροδεξιά, εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να οδηγήσει την «αντι-Μνημονιακή» καμπάνια. Η επιλογή ήταν λάθος. Τόσο για την συνυπευθυνότητα στην κρίση, όσο και λόγω του ότι φιλελευθερισμός επιτάσσει την πάταξη των στρεβλώσεων. Άλλωστε, με έναν και μόνο ελιγμό, το ΠΑΜΕ, μπορεί να εξουδετερώσει την εικόνα της Ρηγίλλης. Αρκούν μερικά ανεβάσματα με τα δίκυκλα στην Οθωνος με τις μαύρες σημαίες και το δάκτυλο κολλημένο στην κόρνα και τη Βουλή στον ορίζοντα. Όπως προχθές, την Παρασκευή το πρωί, συντεταγμένοι, με ενθουσιασμό και τους τουρίστες να επευφημούν.

Ορισμένοι είτε δεν το αντιλαμβάνονται, ή πράγματι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι η εκλογική επικράτηση Δημαρά και των διάφορων «Δημαράδων» ανά την επικράτεια (ΠΑΣΟΚογενών, δηλαδή, επιφανών «ανταρτών») θα σημαίνει νίκη της κεντροαριστεράς και το τέλος της κεντροδεξιάς όπως τη γνωρίσαμε.

Το στρατήγημα είναι ιδιοφυές. Οι πολίτες θα ξεσπάσουν, αλλά μέσα στο «μαντρί». Μόλις τα πράγματα αρχίσουν να βελτιώνονται, ο «αντάρτης» τοπικός άρχοντας θα απαιτεί μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα, κονδύλια για τις υποβαθισμένες περιοχές, χώρους για τους Ρομά, και η κυβέρνηση θα ανταποκρίνεται με σεμνότητα, προς τον γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Αφήστε που ο νέος μικρός Πρωθυπουργός της Αττικής μπορεί να τεστάρει στην Επικράτειά του όλες εκείνες τις νέες τεχνικές που η κυβέρνηση, ακολούθως, μπορεί να εφαρμόσει στο σύνολο της χώρας.

Τον καιρό του Μνημονίου (που λένε), τα αμιγώς εσωκομματικά ζητήματα δεν παίζουν ρόλο για κανέναν. Αυτό που έχει σημασία είναι να ξεδώσουν στην κάλπη οι πολίτες, εξυπηρετώντας το ψευτοδίλημμα και να προχωρήσουμε στις αλλαγές που έχει η ανάγκη η χώρα. Έτσι η πολιτική «μεταμέλεια» που δείχνει να απαιτεί ο ελληνικός λαός θα λάβει χώρα εντός της κεντροαριστεράς, ως εσωτερική υπόθεση, που λύθηκε στην πορεία. Οι κοινές εμφανίσεις π.χ. Παπανδρέου-Δημαρά θα οδηγήσουν σε “μπετονάρισμα” των “ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων”, στην πορεία προς τις βουλευτικές εκλογές. Οι κυρίαρχες πολιτικές επιλογές θα είναι κεντροαριστερές, πλησιέστερα προς την Ιπποκράτους, αρκετά μακρύτερα από την – τότε – Συγγρού.

Ακόμη και στην περίπτωση που προχωρήσουμε σε σχήματα συγκυβέρνησης, ο πυρήνας τους θα είναι κεντροαριστερής προέλευσης. Αυτά βλέπει η Ντόρα, και αντί να περιμένει να “τού πάρει το κόμμα”, προχωρεί σε επικοινωνιακή αντεπίθεση, προ-ανακοινώνει την ίδρυση κόμματος, εκμεταλλευόμενη τη δυναμική της επόμενης ημέρας (της κάλπης) και πλασάρεται ως ο κεντρώος συνομιλητής, στον δρόμο προς την επόμενη κοινοβουλευτική αναμέτρηση. Ξέρει ότι, προς το παρόν, οι δυνάμεις είναι μετρημένες, τουλάχιστον θα είναι “δικές της”.

Η έντονη δράση που θα αναπτυχθεί στον αυτοδιοικητικό τομέα θα έχει επίσης και ένα άλλο αποτέλεσμα: την απομάκρυνση της κεντρικής κυβέρνησης από την πολιτική ευθύνη της καθημερινότητας. Αυτό, που, κατά τη γνώμη μου, έριξε τον Καραμανλή. Άλλωστε αν το σκεφτείτε, πόσα ζητήματα της καθημερινότητας άπτονται της κεντρικής κυβέρνησης; … Η ασφάλεια (ας είναι καλά τα παιδιά της ομάδας “Δίας”), το κυκλοφοριακό, το περιβάλλον (Μπιρμπίλη), τα μεγάλα έργα  (Ρέππας). Αυτά, είναι πάνω κάτω, όσα μπορεί να φέρει στη μνήμη του ο μέσος πολίτης, στον δρόμο προς την κάλπη. Εδώ κι έναν χρόνο, η ανεργία και τα χαμένα επιδόματα παραμένουν στην κορυφή της ατζέντας.

Έως το επόμενο εκλογικό δίλημμα, θα έχουμε αλλάξει, ή θα έχουμε βουλιάξει. Σε κάθε περίπτωση, τον επόμενο μήνα, για τον Γιώργο, οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα είναι win-win situation. Η κινδυνολογία που θα αναπτυχθεί από τους θεσμικούς ΠΑΣΟΚους θα ισορροπήσει με την ευρύτερη απολιτίκ διάθεση των ημερών, αλλά και αποφθεύγματα τύπου «είμαστε όλοι αδέλφια κάτω από τον (πράσινο) ήλιο». Και ο σκόπελος θα αποφευχθεί.

Αμέσως μετά τα συναισθήματα που θα εκδηλωθούν μπροστά στον χρωματιστό χάρτη της χώρας, ακολουθεί απολογισμός, περισυλλογή, Ντόρα στις 21 Νοεμβρίου, προϋπολογισμός, και βουρ για την καταιγίδα των δημοσιογραφικών συμβολισμών που θα συνοδεύσουν τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς το «δώρο». Όπως θα έλεγαν και τα «δεξιά» πληκτρολόγια, τα πρώτα Χριστούγεννα του Μνημονίου.

Κατόπιν ο δρόμος οδηγεί στην ελληνική βερσιόν του βρετανικού “winter of discontent”. Χωρίς τη Θάτσερ όμως, με τον …Μπλαιρ στο τιμόνι. Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

 

Ποιον θα ψηφίσω στην Αθήνα

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Ποιός φταίει για την απαίσια καθημερινότητα των Αθηνών; Αν η σκέψη σας πηγαίνει κατευθείαν στο “εμείς οι ίδιοι”…think again. Αυτό θα ήταν πέρα ως πέρα αληθινό, αν είχα το ελεύθερο να κλωτσήσω με δύναμη τον αναβάτη στο μηχανάκι που κορνάρει με μανία στους πεζούς στο πεζοδρόμιο για να περάσει. Πέρσι στην περιοχή του Συντάγματος, ένας τέτοιος είχε σκοτώσει μία γυναίκα πάνω στον πεζόδρομο. Το μάθαμε γιατί έτυχε να είναι διάσημη στον χώρο του πνεύματος.

Αν, επομένως ο νυν ή ο επόμενος Τοπικός Άρχοντας μού παραχωρήσει το δικαίωμα να κλωτσήσω τον επόμενο παράνομο αναβάτη που με απειλεί, τότε θα νοιώσω ότι έχω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της πόλης. Μικρά μερίδια ευθύνης θα είχαμε όλοι μας αν γινόταν να γίνει πράξη αυτό το μικρό outsourcing αυτο-αστυνόμευσης. Δεν έχουμε όμως…

Ομοίως για τα αυτοκίνητα που κλείνουν τις διαβάσεις. Αντί για τα αυτοκόλλητα «Γαϊδούρι» και τη διαπόμπευση (ποιός ιδρώνει;) στα blogs να είχαν οι πολίτες το δικαίωμα να περνάνε ένα χρώμα (δημοτικό) σπρέι το αυτοκίνητο που κλείνει τη διάβαση για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ή το μοναδικό άνοιγμα από τα καγκελάκια του Αβραμόπουλου. (Κοροϊδεύαμε κάποτε… αλλά δεν φανταζόμασταν ότι τα χειρότερα ήταν μπροστά μας… Είμαι πλέον βέβαιη, ότι αυτά τα καγκελάκια, θωράκισαν την Αθήνα από τους επόμενους Δημάρχους που ακολούθησαν).

Από τα λίγα μέτρα που ανακοινώθηκαν, οργανώθηκαν και εφαρμόζονται στην Αθήνα είναι ταπαρκόμετρα. Τυχαίο; δεν νομίζω (να το πω κι εγώ, όλοι το γράφουν). Κατά τα άλλα, οι άστεγοιέχουν γεμίσει κάθε εσοχή στο κέντρο, μικροί χώροι εδώ κι εκεί χρησιμοποιούνται για αποθήκευση από τα κινητά “μαγαζιά” των μαυρούληδων, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι η Πλατεία Συντάγματος είναι απροσπέλαστη από τα events, που ελάχιστοι κατανοούν και για τα οποία λιγότεροι ενδιαφέρονται.

Ποιός είναι υπεύθυνος για το παράνομο παρκάρισμα πάνω στα πεζοδρόμια; Στους πεζόδρομους; Δεν είμαι σίγουρη για τις αρμοδιότητες, αλλά είτε είναι ο Παπουτσής, είτε ο Κακλαμάνης. Φαντάζομαι κάπου εκεί βρίσκονται οι αρμοδιότητες, αλλά δεν θα έπαιρνα και όρκο. Στην Ελλάδα είμαστε. Έως πρότινος η Πανεπιστημίου ανήκε στο εθνικό δίκτυο. Νομίζω.

Ο Παπουτσής δεν ακούγεται τελευταίως, το έχει ρίξει στους λαθρομετανάστες, λόγω και της ευρωπαϊκής εμπειρίας. Ο Κακλαμάνης όμως είναι διαθέσιμος και σε φόρμα, λόγω της επερχόμενου αγώνα. Ας μάς απαντήσει…

Κατά τα άλλα, με τρόμο περιμένω το Χριστουγεννιάτικο πρότζεκτ στην Πλατεία Συντάγματος, εν μέσω κρίσης. Το κακό είναι ότι οι τοπικές εκλογές ολοκληρώνονται λίγο πριν την έναρξη της σεζόν. Και αυτός που θα εκλεγεί θα έχει δικαίωμα να ξεσαλώσει. Με τα συνήθη επιχειρήματα για τους χώρους που οι πολίτες πρέπει να ζουν και να χαίρονται και άλλα τέτοια…

Ιδού ποιον θα ψηφίσω στην Αθήνα. Αυτόν που θα υποσχεθεί να αφήσει την Πλατεία Συντάγματος στην ησυχία της… το ένα και μοναδικό χώρο-σύμβολο που απέμεινε για τουρίστες και …ιθαγενείς.

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

Η κρίση και το πολιτικό “εγώ”

Οι περιστάσεις στη χώρα είναι πολύ κρίσιμες για να αφήνουμε πράγματα στην τύχη. Αυτό σημαίνει ότι τα δεδομένα πρέπει να εξετάζονται σε βάθος και να αναλύονται στη βάση των εθνικών αναγκών και προτεραιοτήτων.

Η πορεία προς την ανάκαμψη (όλων μας) απαιτεί σκέψη καθαρή, προσγειωμένη καιαπαλλαγμένη από πάθη και ιδεολογήματα, ακόμη, δε, περισσότερο από κομματικές, ή καιευρύτερες «παραταξιακού τύπου» αγκυλώσεις. Σκέψη και θεώρηση των πραγμάτων που να κινείται μακρύτερα από εκεί που ενστικτωδώς μάς οδηγεί το θυμικό και η βίαιη ανάγνωση της πολιτικής. Μακρύτερα, δηλαδή, από το συνηθισμένο πεδίο ενασχόλησης του μέσου πολιτικού, δηλαδή τον ορίζοντα που σχηματίζουν οι πελατειακές σχέσεις και ο διαρκής και φαύλος εκλογικός κύκλος.

Σε αυτό το περιβάλλον αβεβαιότητας, επιβεβλημένη είναι η συνειδητή και υπεύθυνη ενασχόληση με τα δημόσια πράγματα, το συλλογικό συμφέρον και τις εθνικές προτεραιότητες, στρατηγικής σημασίας, αλλά και εκείνες που σχηματίζονται στη βάση των αναγκών που επιτάσσει η συγκυρία.

Με απλά λόγια, την εποχή της κρίσης, του Μνημονίου, της τρόικας, των αγριεμένων αγορών, που προσπαθούν να ρεφάρουν, στοχεύοντας τους αδύναμους, δεν κοιτάμε τον εαυτό μας, το κόμμα μας, την επανεκλογή μας, την περιφέρειά μας. (Εκτός κι αν τη μετράμε σε εκατοστά, οπότε θα πρέπει, ούτως ή άλλως, να είναι ισχνή.)

Εκείνοι που θεωρούν ότι μπορούν να συμβάλουν στην κοινή προσπάθεια, με καθαρότητα, πρέπει να το κάνουν πράξη, προσεγγίζοντας τα ζητήματα με νηφάλιο και ολιστικό τρόπο, αποφεύγοντας την ευκαιριακή και βραχυχρόνια στόχευση, στην οικονομία, την επιχειρηματικότητα, την πολιτική.

Στους τομείς αυτούς, η νέα ελληνική σκέψη ξεκινά μόλις πραγματικά ξεφορτωθούμε το παρελθόν. Τα «κλειστά», αλλά κυρίως «προστατευμένα επαγγέλματα», που συντελούν στην αύξηση του κόστους ζωής και τη επιβάρυνση της καθημερινότητας των πολιτών, την παλιά νοοτροπία της «αρπαχτής», τις κακές υπηρεσίες προς τους ξένους επισκέπτες-πελάτες, καθώς και την άγνοια κινδύνου, σε ό,τι αφορά την ραγδαία εξάπλωση των αρνητικών εντυπώσεων μέσα από τις νέες ψηφιακές πλατφόρμες.

Η ζωή αλλάζει σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τομείς. Η ψηφιακή τεχνολογία επιταχύνει τις αλλαγές και επαναπροσδιορίζει την έννοια της ανάπτυξης και υπανάπτυξης. Αυτό επιδρά και στον βαθμό επιτυχίας που μπορεί να επιτευχθεί με παλαιά εργαλεία και παρωχημένη νοοτροπία. Στην Ελλάδα, το ευρύτερο σκορ αποτελεσματικότητας διαρκώς μειώνεται και τείνει να εξαλειφθεί, δεδομένου ότι πλέον και επισήμως, τρεφόμαστε από τα λεφτά που μάς εξασφάλισε η τρόικα.

Όσο και αν ζωγραφίζουμε κάθετες πορείες εξόδου από την κρίση των αριθμών, βασικός στόχος είναι να αντιμετωπίσουμε την κρίση των ανθρώπων. Στον τρόπο σκέψης, δράσης, ακόμη και σχηματισμού επιχειρημάτων.

Στην εποχή της κρίσης, οι θύτες-πρωταγωνιστές πρέπει να αλλάξουν, ή οι ίδιοι να αλλάξουν ριζικά στάση και άποψη. Η διαδικασία αυτή επιταχύνεται από την καθυποταγή του «εγώ» στο γενικότερο καλό (greater good), κυρίως εκείνων που δραστηριοποιούνται στα δημόσια πράγματα, εξ επαγγέλματος.

Προσοχή όμως. Ο κίνδυνος ακύρωσης του στόχου είναι υπαρκτός. Όπως έλεγε και ο Κομφούκιος, «μόνο οι πιο σοφοί και οι πιο ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη». Και, συνήθως, στην πολιτική, πλεονάζουν οι δεύτεροι…

Οδός Τόμσεν

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξαετίας, σε κάθε ευκαιρία, διατύπωνα την άποψη ότι η «επανίδρυση του κράτους» στηρίζεται αποκλειστικά στη ψηφιοποίηση υπηρεσιών και διαδικασιών και στην εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων μάνατζμεντ, απηλλαγμένων από κομματικές προτεραιότητες.

Άνευ σημασίας. Πολλοί άλλοι, και ακόμη περισσότεροι – τεχνικά πιο ενημερωμένοι – είχαν διατυπώσει και αναλύσει πολλές από τις αρχές και τις πρακτικές του eGovernance, η αλλιώς «ψηφιακής διακυβέρνησης». Σε συνέδρια, συνεδριάσεις, συναντήσεις κυβερνητικών στελεχών, παντού. Η ύλη, επομένως, είχε διδαχθεί. Τα αποτελέσματα, όμως, υπήρξαν πενιχρά, έως ανύπαρκτα.

Η κεντροδεξιά «νέα διακυβέρνηση» δεν πείραξε τους δημόσιους υπαλλήλους και τα κεκτημένα τους, όπως δεν τάραξε τα νερά στα κλειστά επαγγέλματα, τις σπάταλες συνήθειες ημετέρων και μη, και άλλες πτυχές της καθημερινότητας των πολιτών, οι οποίες επιδεινώθηκαν ιδιαιτέρως, εκείνο το διάστημα. Η τακτική αντιμετώπιση των θεμάτων ήταν τακτική “touch and go”, με διπλό αρνητικό αποτέλεσμα: την είσπραξη του πολιτικού κόστους και την προώθηση ατελέσφορων πολιτικών. Το γιατί, το οποίο στην αρχή ήταν κοινό μυστικό, πλέον, το γνωρίζει όλη η Ελλάδα.

Και φυσικά, δεν έχει σημασία να αναζητηθούν οι αιτιάσεις, πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο. Η κρισιμότητα της τρέχουσας περιόδου δεν επιτρέπει «πισωγυρίσματα», ούτε καν της σκέψης. Εξεταστικές, αναζήτηση ευθυνών, Βατοπέδια, μοναστήρια και καλόγεροι με λάπτοπ δεν έχουν σημασία σε μία εποχή όπου κρίνεται το μέλλον της χώρας.

Κάποτε, επί Καραμανλή, επιλέξαμε την Ευρώπη, αποφεύγοντας τη Βαλκανοποίηση. Το 1990-1993 – παρά τα όσα λέγονται – η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη εξυγίανε τα θεμελιώδη της ελληνικής οικονομίας (έλλειμμα, κρυφά χρέη, πραγματικό πληθωρισμό). Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Σημίτη, επτά χρόνια μετά – με τα κατάλληλα statistics, που δεν ήταν ελληνικής, μόνο, έμπνευσης – να βάλει τη χώρα στην ΟΝΕ.

Αυτή η αλληλουχία γεγονότων, μάς έσωσε σήμερα. Και αυτό επειδή το «κλείδωμα» στην Ευρωζώνη, τελικώς, ήταν πολλά περισσότερα από την έλευση του ευρώ, η οποία, κατά κύριο λόγο, μεταφράστηκε σε ακρίβεια, υπερκατανάλωση, υπερδανεισμό και – στην ουσία – ψευδοανάπτυξη.

Το τελευταίο εξάμηνο, η Ευρώπη, με τα ρευστά και του ΔΝΤ στέκεται δίπλα στην Ελλάδα. Σχεδόν κάθε Ευρωπαίος προσφέρει από την τσέπη του σε εκείνους του Νότιους τύπους με τους ανίκανους πολιτικούς και την σκέψη αποκλειστικά στο σήμερα. Είναι κακό; Όχι κατ’ ανάγκη.Είμαστε συνηθισμένοι να καταβροχθίζουμε ευρωπαϊκά πακέτα. Απλώς, η τακτική αυτή δεν μάς πάει μακρύτερα. Ξαφνικά τα λεφτά τελειώνουν, και στο νοικοκυριό και στο Λογιστήριο του Κράτους. Γι’ αυτό και στο εξής, οι αλλαγές πρέπει να είναι δομικές και οριζόντιες.

Το Μνημόνιο δεν είναι τίποτ’ άλλο από αυτό που θα έπρεπε να έχουμε κάνει μόνοι μας από την εποχή του Ζολώτα. Και δεν είναι κακή ιδέα να το διατηρήσουμε και μετά την κρίση, έστω ως συμβολισμό. Να ονομάσουμε, για παράδειγμα, «Μνημόνια» όλους τους προϋπολογισμούς που θα ακολουθήσουν μετά το 2013. Για να θυμόμαστε αυτά που πρέπει να κάνουμε οικειοθελώς, από κοινού και κατά μόνας.

Να κάνουμε και κάτι άλλο. Το κομμάτι της οδού Νίκης, μπροστά από το ΥΠΟΙΟ, μόνο αυτό, από τη μία κλούβα έως την άλλη, να ονομαστεί «Οδός Τόμσεν». Για να τον θυμόμαστε και μετά… Τόσα έχει κάνει ο άνθρωπος… Μόνο και μόνο να βάλεις τους Έλληνες σε σειρά δεν είναι μικρό κατόρθωμα…