Μετρό χωρίς μέτρο

Δεν χρειαζόταν η δημοσκόπηση της GPO για να μάθουμε ότι οι πολίτες είναι αγανακτισμένοι από τις απεργίες στα μέσα μεταφοράς. Αρκεί κανείς να βρισκόταν στον Σταθμό Πλακεντίας χθες το πρωί, όταν οι ‘υπεύθυνοι’ σταμάτησαν τα τραίνα στις 10.40, με τις κυλιόμενες σε λειτουργία και τους πολίτες να αγοράζουν εισιτήρια, να τα ακυρώνουν και να προχωρούν στις σκάλες καθόδου. ‘Δεν έχει άλλα τραίνα… Σταματήστε… Γυρίστε πίσω…’ φώναζαν οι δημόσιοι λειτουργοί και το ρολόι (Siemens) στον τοίχο έγραφε 10.41…

Το τί ακολούθησε είναι γνώριμο σε όλους μας, δεδομένου ότι κάποια στιγμή, σε κάποιο σταθμό, μία από αυτές τις ημέρες έχουμε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Η διαμαρτυρία των πολιτών είναι διαρκής, αυξανόμενη, στα πρόθυρα της σωματικής βίας…

Ξαφνικά πλησίασε δειλά η ‘υπεύθυνη του σταθμού’. Απάντησε σε επίμονες ερωτήσεις ότι η ευθύνη της περιορίζεται στη λειτουργία του σταθμού, ‘τα δρομολόγια βγαίνουν από αλλού…’ Το Συντονιστικό των απεργών εννοούσε αλλά δεν τόλμησε να το πει.

‘Τα ψωμιά σας τελείωσαν…’ φώναζαν στον (άτυχο, αλλά αυθάδη) υπάλληλο,  που στεκόταν, άγνωστο γιατί, μπροστά στις σκάλες, και ο οποίος απάντησε: ‘Ναι, το ξέρω, το είπε και ο Υπουργός…’. ‘Χεστήκαμε για τον Υπουργό’, ήταν η απάντηση… ‘Εσείς μάς ταλαιπωρείτε…’.

Κάποια στιγμή, ο υπάλληλος έκανε το λάθος να πει ότι ‘αν δεν φύγετε θα φωνάξω την Αστυνομία…’. Εκεί κάπου, τα βήματα των πολιτών τούς οδήγησαν πλησιέστερα του αυθάδη, αλλά οι ψυχραιμότεροι επικράτησαν…

Την προηγούμενη ημέρα, υπάλληλος-συνδικαλιστής του Μετρό κολλούσε Α4-αφίσες μέσα στα βαγόνια, με ένα κατεβατό παρωχημένες, λαϊκίστικες ατάκες. Από εκείνες που στα κομματικά γραφεία αποκαλούν ‘πολιτικό λόγο’.

Ημέρες Μνημονίου, που θα έλεγαν και οι δεξιές γραφίδες… Αλλά οι συνδικαλιστικές αλητείες πρέπει να σταματήσουν… Έτσι δεν είναι Συγγρού μου;

Η ΝΔ, η Τζότζολα και τα blogs

Ορμώμενος από ένα σημείωμα του διορατικού ψηφιακού columnist Χάρη Παυλίδη, με τίτλο ‘Τολμηρό άνοιγμα στο διαδίκτυο’ επιχειρώ να ασχοληθώ με το παράδοξο εννοιολογικά θέμα που υπονοεί ο τίτλος. Γράφει ο Χ.Π, αναφερόμενος σε χθεσινό Δελτίο Τύπου της ΝΔ προς τους blogger: “η πρωτοβουλία της επικοινωνιακής ομάδας να έρθει πιο κοντά σ’ αυτό το ‘νέο είδος’ δημοσιογραφίας είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αρκεί βέβαια να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι η προσέγγιση χρειάζεται ιδιαίτερη τόλμη και φυσικά ευρύτητα πνεύματος ώστε η σχέση που πάει να αναπτυχθεί να μην οδηγήσει σε ‘τραυματική εμπειρία’… Κι ένα ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι μέχρι που θα αντέξει ο κομματικός μηχανισμός- ο όποιος κομματικός μηχανισμός- την ‘αυθάδεια’ ενός μπλόγκερ…’

Η απάντηση δόθηκε. Το αποτέλεσμα δείχνει προδιαγεγραμμένο, ιδιαίτερα όταν η ‘επαφή’ που επιδιώκεται ξεκινά με την εκδήλωση πρόθεσης αποστολής δελτίων τύπου του κόμματος, που ήδη είναι αναρτημένα στο κομματικό site!

Οι bloggers είναι ιδιαίτερος τύπος ανθρώπων. Με ανησυχίες, αυξημένες ικανότητες στη γραφή, στην αξιολόγηση των πραγμάτων, ή απλώς στην εξιστόρηση όψεων της προσωπικής τους ζωής, για να αποκτά και νόημα η ουσία του όρου. Έρευνα που είχε γίνει στις ΗΠΑ πριν από λίγα χρόνια κατέγραψε ότι πάνω από τους μισούς bloggers χρησιμοποιούσαν το διαδίκτυο ως μοναδικό μέσο δημοσιοποίησης των απόψεών τους, 54% είναι κάτω των τριάντα ετών και η πλειονότητα υποστηρίζει ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο ‘ποστάρουν’ κείμενα σε προσωπικά ιστολόγια (blogs) είναι για να μοιράζονται προσωπικές τους εμπειρίες ή πρακτικές γνώσεις ή ικανότητες με τους αναγνώστες τους.

Βέβαια, στην Ελλάδα, το blogging απέκτησε δημοσιότητα ως εναλλακτική πλατφόρμα δημοσιοποίησης ειδήσεων και, κυρίως, διατύπωσης απόψεων, σχολίων με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την αμεσότητα της δημοσίευσης. Με όλα τα συνεπακόλουθα, βέβαια, που συνοδεύουν την ταχύτητα στον χώρο της δημοσιογραφίας. Κάποια στιγμή, ακολούθησαν και τα κόμματα, όταν είδαν ότι άρχισαν με …ψηφιακή ταχύτητα να χάνουν την επαφή με τους νέους.

Όμως τα blogs είναι χρήσιμα για σοβαρότερους λόγους. Σε περιόδους κρίσης, και σε ατελή πολιτικά συστήματα όπως το ελληνικό, στους χώρους των κατεστημένων δομών, η δημοκρατία υπολειτουργεί, γίνεται θύμα των εκάστοτε συμφερόντων και επιδιώξεων. Έτσι, ο δυναμισμός των πολιτών, που συντηρεί την ουσία της δημοκρατίας στη χώρα μας, εκφράζεται μέσα από την καθημερινότητά τους, στα καφενεία, στις ουρές, στον δρόμο και στη σχόλη. Την τελευταία δεκαετία, η συζήτηση γίνεται και στο διαδίκτυο, στα (εμμέσως προσωποπαγή) πολιτικά ιστολόγια, όπου ενίοτε γίνονται και αποκαλύψεις για υποθέσεις που αφορούν δημόσια πρόσωπα, αξιωματούχους της κυβέρνησης, υπουργούς, κ.λπ. Άλλες φορές δημοσιοποιούνται και λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής πολιτικών και προσωπικοτήτων, γεγονός που ταράζει τα νερά και ενεργοποιεί δυνάμεις αντίδρασης από τους θιγόμενους, και γενικότερα τους υπερασπιστές του status quo.

Πέραν αυτών, η ελεύθερη διατύπωση ιδεών, απόψεων, η σκληρή κριτική προς το πολιτικό σύστημα (η οποία επιβάλλεται στις μέρες μας), η αποκάλυψη κακώς κειμένων και η δημοσιοποίηση παραπόνων πολιτών, οι οποίοι, λόγω γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικότητας του Κράτους δεν βρίσκουν το δίκιο τους, αποτελούν στοιχεία κοινωνικής προσφοράς. Ενισχύεται έτσι ο δημοκρατικός διάλογος, μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, αποκαλύπτονται στους πολίτες οι κρυφές ατζέντες και επιδιώξεις του ενός και του άλλου και απογυμνώνονται οι ελίτ, που έχουν συνηθίσει να “καταναλώνουν τη χώρα” χωρίς να βρίσκουν αντιδράσεις.

Λέγεται ότι η δημοσιογραφία θριαμβεύει όταν οι ελίτ είναι διχασμένες. Όταν οι επιδιώξεις τους είναι αντικρουόμενες και οι στόχοι πολύτιμοι για κάθε πλευρά. Αυτό είναι αληθές, σε ορισμένες περιπτώσεις. Όμως, κατά κανόνα και στα περισσότερα ζητήματα, οι ελίτ, σε γενικές γραμμές συμφωνούν και συμπορεύονται.

Έτσι, στη μάχη για τη δημόσια διατύπωση του αυτονόητου, τα blogs, η αδόμητη, σχεδόν αναρχική πλευρά του δημόσιου διαλόγου, παρά τις υπερβολές, εξελίσσεται σε όαση ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

Άρα, το μήνυμα προς οργανισμούς, φορείς και πολιτικά κόμματα, που επιθυμούν να εντάξουν τους bloggers στην επικοινωνιακή πολιτική τους είναι να γνωρίσουν καλά το πεδίο, προτού επιχειρήσουν τη διείσδυση. Καταρχάς το πεδίο του διαδικτύου και ακολούθως τον απέραντο και ευμετάβλητο χώρο του blogging.

Συμβουλή προς την κα Τζότζολα, η οποία ξεκίνησε τις επαφές της με τα νέα μέσα: Εξερευνήστε το πεδίο με προσοχή και για αρχή δημιουργείστε το δικό σας ιστολόγιο ή site. Πρόσεξα ότι τα tzotzola.gr / .eu / ακόμη και .com είναι ελεύθερα προς κατοχύρωση. Σπεύστε…

 

Ο Μιχελάκης και ο ‘κοσμάκης’

Το τελευταίο διάστημα, ο Αντώνης Σαμαράς έχει σημάνει την έναρξη γενικού ρεκτιφιέ του κομματικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας. Με τα νέα γραφεία, το νέο σήμα, το νέο site (προς το παρόν, ευτυχώς, σε beta έκδοση), η προσπάθεια ανανέωσης της εικόνας της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη.

Στο πλαίσιο αυτό, επελέγη ο δημοσιογράφος Γιάννης Μιχελάκης ως η προμετωπίδα του επικοινωνιακού μηχανισμού της ΝΔ, ο οποίος, σε επίπεδο στελεχών ενισχύεται από δύο αναπληρωτές (Γεροντόπουλο, Τζότζολα), έναν επικεφαλής Γραφείου Τύπου (Μουρούτη) και έναν ειδικό επί του διαδικτύου (Πτωχό). Ολοι αυτοί προφανώς περιστοιχίζονται από συνεργάτες, ενώ, όπως διαβάζω στο ενημερωμένο newpost.gr, άλλοι 22 εργαζόμενοι παρακολουθούν διαρκώς το διαδίκτυο και τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Μία μικρή αίθουσα σύνταξης δηλαδή.

Ο κυβερνοχώρος υποδέχθηκε τον διορισμό Μιχελάκη με ανάμικτα συναισθήματα. Ορισμένα sites ασχολήθηκαν με λεπτομέρειες από το παρελθόν του δημοσιογράφου στον Ant1 και αλλού, άλλα σφύριξαν αδιάφορα (όταν θέλει το συνάφι σνομπάρει μέσω της αποχής, γνωρίζοντας πόσο η μη-δημοσιότητα πληγώνει τους συναδέλφους), ενώ πιο συγκροτημένοι ιστότοποι πολιτικού περιεχομένου, προέβησαν σε περαιτέρω ανάλυση.

Στο statesmen.gr θεωρούν ότι ο Μιχελάκης έχει όλες τις προϋποθέσεις, συμπεριλαμβανομένων και των εφαρμογών υψηλής τεχνολογίας της Συγγρού, προκειμένου να διαπρέψει, εισάγοντας νέο μοντέλος επικοινωνίας. Εκεί σημείωναν με την ανάληψη των καθηκόντων: «Η αλλαγή στο μοντέλο δημοσιοποίησης των θέσεων της ΝΔ είναι εμφανής, καθώς τα briefings των πολιτικών συντακτών που διοργανώνονταν μέχρι πρότινος, έχουν αντικατασταθεί από στοχευμένες ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, που δίνουν θεσμικές απαντήσεις στην Κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, ή επιχειρούν να διαμορφώσουν μέρος της ατζέντας της καθημερινότητας, επί της οποίας θα διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση.» (βλ. Τι αλλάζει ο Μιχελάκης)

Στο newpost.gr ήταν πιο επιφυλακτικοί, ίσως γιατί δεν αντέχουν ‘διάδοχες καταστάσεις’ (μετά την επικοινωνιακή ομάδα Καραμανλή, το χάος). Έγραφαν πρόσφατα σε άρθρο με τίτλο ‘Για να δούμε τι ψάρια θα πιάσει ο Μιχελάκης…’ σχετικά με την αποτελεσματικότητα του καθημερινού γαλάζιου μπρίφινγκ: “θα γίνεται μια ώρα πριν από αυτό του κυβερνητικού εκπροσώπου Γιώργου Πεταλωτή. Αυτό εμπεριέχει ένα καλό: να βάζει ζητήματα και ενίοτε να επιβάλει την πολιτική ατζέντα. Εμπεριέχει και ένα κακό: ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να τον “γράφει” κανονικά και να περνάει τη δική του ατζέντα, αφήνοντας τις απαντήσεις στον Μιχελάκη για τις γραπτές ανακοινώσεις του απογεύματος. Θα εξαρτηθεί βέβαια από τα θέματα που θα θέτει…”.

Σήμερα, η ατάκα της ημέρας με την οποία ξεκίνησε το μπρίφινγκ στη Συγγρού ελπίζουμε να μην κριθεί αποτελεσματική γιατί πρωτίστως ήταν ανάρμοστη: “Το όχι στα σκληρά μέτρα δεν είναι για να χαιδέψουμε τα αυτιά του κοσμάκη”, είπε ο Μιχελάκης, καταμαρτυρώντας τη νοοτροπία της πολιτικής-ρετιρέ. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω περαιτέρω. Η διαδρομή σκέψης που φανερώνει η λέξη “κοσμάκης” είναι αυτό ακριβώς από το οποίο προσπαθούμε, ως πολίτες και ως χώρα να ξεφύγουμε.

Καλή αρχή Εκπρόσωπε…

Μετά την 1.1.11

Η χρονιά που έρχεται είναι κρίσιμη, ίσως περισσότερο από όσο οι Έλληνες πολιτικοί δείχνουν να κατανοούν. Οι ομιλίες στη Βουλή το βράδυ της ψήφισης του Προϋπολογισμού 2011 ήταν βγαλμένες από το παρελθόν, στον τόνο και την αντιπαράθεση. Το λεκτικό μόνο διέφερε, λόγω της συγκυρίας. Τα κομματικά προστάγματα των διαφωνούντων καθόρισαν τους συμβολισμούς, δηλώνοντας προς τους πολίτες ότι η συζήτηση σχετικά με την μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση της χώρας, ακόμη και σήμερα, παραμένει ζήτημα κομματικού τακτικισμού.

Και αυτά, παρόλο που σήμερα, στη χώρα μας δεν υπάρχει Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά, και βέβαια ο Σοσιαλισμός, εδώ και χρόνια, έχει χαθεί στον τρίτο δρόμο, ψάχνοντας για τον Γκίντενς. Υπάρχουν μόνο εθνικής προτεραιότητας ζητήματα, όπως η δημοσιονομική πειθαρχία της χώρας και των πολιτών, η θέση της στην σύγχρονη Ευρώπη, αλλά και περιφερειακά των συνόρων μας.

Η ελληνική κρίση είναι ένα παίγνιο με εθνικό ‘διακύβευμα’. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Επομένως, κάθε εθνικά υπεύθυνος πολιτικός γνωρίζει ότι τα κυρίαρχα ζητήματα είναι δύο: το αποτελεσματικό στρατηγικό πλάνο εντός των συνόρων και η έντονη κινητικότητα στο εξωτερικό, κι ας φτάσουμε στο σημείο τα μισά υπουργικά συμβούλια αν είναι τηλεδιασκέψεις. Στο ενδιάμεσο, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός μπορεί να κάνει Skype με τους υπουργούς ξεχωριστά, για να μην χρεώνει και το Μαξίμου. Καθόλου δεν θα με ενδιέφερε, αν η δουλειά γινόταν…

Και αυτή η ‘δουλειά’ απαιτεί επαγγελματισμό, πολιτικό και άλλο. Απαιτεί σχεδιασμό εφηρμοσμένης πολιτικής με τη σύγχρονη θεώρηση, η οποία, αν πρέπει οπωσδήποτε να μεταφραστεί στην εγχώρια πολιτική γλώσσα, τότε μπορεί να είναι μόνο κεντρώα. Με την ευρεία έννοια. Χωρίς την αυστηρή πολιτική διάσταση (και τις κλίμακες 1-10), αλλά με όλα τα υπόλοιπα, την κοινωνική υπευθυνότητα, τις αξίες, την μετριοπάθεια, τον ρεαλισμό, αλλά και την καινοτομία, την τολμηρή δράση και την αδιαφορία προς τις βραχυχρόνιες επιπτώσεις της άσκησης πολιτικής. Απαιτεί υπευθυνότητα από όλες τις βασικές εξουσίες του δημοκρατικού συστήματος, των Μέσων Ενημέρωσης-Επικοινωνίας συμπεριλαμβανομένων. Σε αυτές σιγά σιγά θα πρέπει να συνυπολογίζουμε και την αυθεντική επιχειρηματικότητα, όχι θεσμικά, αλλά ουσιαστικά.

Βασική προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να κάνει τη δουλειά της η κυβέρνηση, απαλλαγμένη από τον φαύλο κύκλο των πρόωρων εκλογών. Στην νέα αναθεώρηση του Συντάγματος, η θεσμοθέτηση του εκλογικού κύκλου είναι επιβεβλημένη. Έτσι θα τελειώνουμε πλέον και με τον μύθο του πολιτικού κόστους. Και είναι μύθος διότι αν η δουλειά γινόταν σωστά, το όποιο κόστος, αν υπήρχε, θα ήταν βραχυχρόνιας διάρκειας, ενώ μετά, τα καλά αποτελέσματα θα έκαναν τους πολίτες να ξεχάσουν τα πάντα. Κάπως έτσι έχασε και την ευκαιρία ο Καραμανλής την εξαετία 2004-2009. Στο πεδίο της πολιτικής καθημερινότητας του νοικοκυριού, που στενάζει από το βάρος των ‘προστατευόμενων – όχι κλειστών – επαγγελμάτων’ και των μεσαζόντων.

Κάπως έτσι πρέπει να κυλήσει το 2011 αν θέλουμε να γίνουμε πραγματικά σύγχρονη χώρα και να εκμεταλλευτούμε πολύτιμο, ανενεργό ΑΕΠ, με το οποίο σχεδόν κανείς, έως σήμερα, δεν έκανε τον κόπο να ασχοληθεί. Ή όταν το έπραξε, εμποδίστηκε από τους τεμπέληδες.

Το κακό είναι ότι η πορεία αυτή δεν εξυπηρετεί κανένα κόμμα ή πολιτικό σχηματισμό. Το καλό, όμως, είναι ότι εξυπηρετεί τους πολίτες και το μέλλον της χώρας.

Είδες η Μάνια;

Η Μάνια Τεγοπούλου έκανε αυτό ακριβώς που επιτάσσουν οι διεθνείς κανόνες της δημοσιογραφίας. Πεδίο, απ’ ότι φαίνεται άγνωστο για την ΕΣΗΕΑ. Οι προσωπικοί λόγοι που πυροδότησαν τον τσαμπουκά της εκδότριας είναι μάλλον αδιάφοροι μπροστά στην ανάγκη να μπει τέλος στην ανοησία του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού, με τον τρόπο που ασκείται στη χώρα μας. Η στάση των δημοσιογράφων της εφημερίδας, όπως και εκείνων του ‘Πρώτου Θέματος’, πριν από λίγες ημέρες είναι χαρακτηριστικά δείγματα της αυτονόμησης που επιχειρούν εκείνοι που έχουν αντιληφθεί τον κίνδυνο.

Σήμερα, η βιομηχανία των εφημερίδων στην Ελλάδα καταρρέει και οι συνδικαλιστές τής δίνουν μία κλωτσιά για να πέσει γρηγορότερα και πιο χαμηλά. Άλλωστε ανέκαθεν, ο ρόλος των ‘Ενώσεων’ ήταν διακοσμητικός ως προς την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος (public interest), ενώ η δράση τους δεν ήλεγχε ποτέ την εξουσία (watchdog). Υπήρξαν μάλλον τα πουντλ των αφεντικών, με αποστολή τη διατήρηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος σε ρόλο υποτακτικού, υπηρέτη διαφορετικών αφεντάδων, ανάλογα με την περίσταση και τα συμφέροντα.

Εν προκειμένω βέβαια, οι αφεντάδες καταρρέουν γρηγορότερα και με πάταγο. «Αφεντικά και δούλοι ένα γινήκαμ’ ούλοι», που έλεγαν παλιά. Και η σύγχυση διαιωνίζεται. Για το ποιος είναι το αφεντικό. Οι πολιτικοί, ή οι (μεγαλο)δημοσιογράφοι; Αλλά δεν έχει και τόση σημασία, τελικά.

Το σαθρό μεταπολιτευτικό σύστημα της δημόσιας ζωής γκρεμίζεται οριζόντια με όλα τα χαρακηριστικά του domino effect. Αφορμή η ελληνική κρίση που διέλυσε τα διαπλεκόμενα. Όχι σε επίπεδο αξιών, αλλά διότι δεν έχει μείνει και τίποτα με το οποίο να ‘διαπλεχθούν’.

Οι πολίτες μετατρέπονται σε όχλο και ποδοπατούν πολιτικούς. Σε λίγο θα αρχίσουν να κυνηγούν και όσους φορούν απλώς κοστούμι… Θα θεωρείται αυξημένη η πιθανότητα να θεωρούνται υπεύθυνοι οι ίδιοι, ή να εργάζονται για κάποιον που είναι υπεύθυνος για τη δυστυχία των πολλών. Υπερβολή; Μετά το παράδειγμα Χατζηδάκη, ίσως όχι. Η συμπεριφορά των ανθρώπων συχνά προσδιορίζεται από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Αν βιώνουν με ένταση αρνητικές συνθήκες, τότε είναι πολύ πιθανό να αντιδράσουν απρόσμενα, εξαντλώντας το θράσος της στιγμής στην τυφλή βία.

Οι δημοσιογράφοι – δημόσια πρόσωπα, προς το παρόν τη γλυτώνουν, ίσως λόγω καλύτερης φρούρησης, ίσως διότι ακόμη, υπάρχουν συμπολίτες μας, οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορούν να τούς πλησιάζουν με το αφελές βλέμμα της προσδοκίας. Αν, όμως, γνώριζαν τις στενές σχέσεις τους με τους πολιτικούς, θα τους συμπεριφέρονταν ίσως λίγο σκληρότερα. Και αυτό γιατί οι στιγμές της δημόσιας παραπλάνησης θα τούς έρχονταν βίαια στο μυαλό και θα «έπαιρναν ανάποδες».

Σε όλο αυτό το περιβάλλον, η αλήθεια πάει περίπατο. Η αλήθεια για το μνημόνιο, για το τι μάς έφερε έως εδώ, τί πρέπει να γίνει, γιατί οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να λογομαχούν χωρίς να συμβαίνει τίποτα… Οι δε δημοσιογράφοι συνεχίζουν να καταγράφουν την παράνοια, ως εκπρόσωποι ενός συστήματος δημοσιότητας που αποσυντίθεται.

Μόλις δεκαπέντε χρόνια μετά την έναρξη της μαζικότητας του διαδικτύου, οι περισσότερες εφημερίδες δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Ως προϊόντα, αλλά και ευρύτερα ως επιχειρήσεις. Στην Ελλάδα αυτό έχει συμβεί εδώ και καιρό. Η παράταση της πτώσης ήταν τεχνητή (βλ. καταναλωτικές προσφορές, από σπίτια (κάποτε), ‘ξυστά’ αυτοκίνητα, μουσικές λαϊκών διασήμων, έως κινηματογραφικές ταινίες πρώτης ή δεύτερης διαλογής). Από το άλλο μέρος, δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι κατά την τελευταία δεκαετία, περισσότερες από τις μισές πολιτικές εφημερίδες στη χώρα μας εκδίδονταν αποσκοπώντας αποκλειστικά στην αποδελτίωση. Γράφοντας για πολιτικούς, θεωρούσαν ότι συνομιλούσαν με την εξουσία, με …πολλούς τρόπους.

Ορισμένες εφημερίδες θα καταφέρουν να πάρουν παράταση, αλλά σε χαμηλότερα επίπεδα πωλήσεων και ίσως όχι με καθημερινή κυκλοφορία. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται γροθιά στο μαχαίρι. Και η Μάνια το έκανε. Χωρίς το ψευδο-lifestyle που συνοδεύει την νεοελληνική ‘μανταλιτέ’, που έλεγε και ένας πολιτικός, που δοκίμαζε τα αγγλικά του στα παράθυρα. Η ίδια αναγνωρίζει, μάλλον, ότι το παιχνίδι έχει σκληρύνει και η ακύρωση της δημοσιοποιητικής λειτουργίας των Μέσων εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς, κανείς εκ των οποίων δεν αντιστοιχεί στην επιβίωση του κλάδου.

Η διαδικασία της «δημιουργικής καταστροφής» ξεκίνησε και το μοναδικό όπλο των δημοσιογράφων αποτελεί μία απλή διαπίστωση: ότι, προς το παρόν, δημοσιογραφία σημαίνει ανθρώπινος νους. Αυτό σημαίνει πολλά για εκείνους που μπορούν να τον χειριστούν με κριτήριο την πρόοδο…

 

Περιμένοντας την Ντόρα

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Η συγκυρία είναι μοναδική για τη χώρα και τους κατοίκους της. Η ωρίμανση της κρίσης εξαντλεί κάθε περιθώριο αντίδρασης από τα κατεστημένα του παρελθόντος, τα κομματικά φέουδα, το κράτος που δεν επανιδρύθηκε και κατήντησε «λάφυρο», τους αργόμισθους, τους κρυφούς και φανερούς «εργαζόμενους», που, ελπίζουμε να αποκαλύψει η ψηφιακή απογραφή που έγινε πριν από λίγους μήνες.

Η συγκυρία είναι μοναδική για πολλούς λόγους. Ένας απλός, αλλά ερεθιστικός είναι ότι δίνει το δικαίωμα στον Στέφανο Μάνο να διατυπώσει δημοσίως την άποψη ότι θα έπρεπε να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, κι ας μην γίνει ποτέ (γιατί δεν θα χρειαστεί κιόλας). Ένας καλύτερος λόγος είναι ότι τα δρώμενα σιγά σιγά θέτουν τις βάσεις για την αναχώρηση από την παραδοσιακή, στενά κομματική θεώρηση. Δημιουργούνται έτσι προϋποθέσεις υιοθέτησης ευρύτερης πολιτικής σκέψης στο πλαίσιο του σύγχρονου πολιτικού και κοινωνικού μάνατζμεντ (βλ. πείραμα Καμίνη).

Αυτό είναι το αυτονόητο για την σύγχρονη Ευρώπη και τώρα, ίσως και για την Ελλάδα. Στην εποχή της ελληνικής κρίσης, η πολιτική ιδεολογία ταυτίζεται με την αποτελεσματικότητα. Αυτό παράγει νέα πολιτικά σχήματα, χαράσσει νέα πλαίσια επιχειρημάτων με γνήσια κοινωνικά ερείσματα, με αναγκαιότητες επιβίωσης που επαληθεύονται από την κοινή λογική.

Η εποχή συνθέτει από μόνη της νέο πολιτικό λόγο. Με κοινωνικές αναφορές στην πολιτική καθημερινότητα, τη ρεαλιστική και καινοτόμα θεώρηση της οικονομικής ανάπτυξης, την βιώσιμη αξιοποίηση του φυσικού και κοινωνικού κεφαλαίου.

Στη συνείδηση των πολιτών, τα παλιά κόμματα είναι πολιτικά νεκρά. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η πτώση του Καραμανλή, εκτός από voter’s apathy, προκάλεσε και την πτώση του παλαιοκομματισμού. Στη νοοτροπία και στους τρόπους δράσης. Αυτό αφορά και τις δύο πλευρές.

Σήμερα δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται στη σπηλιά και το φυλάει αλυσοδεμένος ο Αρκούδος, ο οποίος βρυχάται στους επισκέπτες. Δεν υπάρχει όμως και ΝΔ. Κυρίως, δεν υπάρχει κανένας πολιτικός λόγος να υπάρχει ΝΔ. Με αυτήν τη μορφή, της περιχαρακωμένης λαϊκής δεξιάς. Αυτό φαίνεται και από τον παρωχημένο και «κλειστό» πολιτικό λόγο που εκφέρει ο Αρχηγός της. Καμμία ελπίδα εκεί.

Το μέλλον βρίσκεται αλλού. Η «πολιτική» εξόδου από την ελληνική κρίση είναι απολιτίκ. Και ο ΓΑΠ το κάνει πράξη, με αποδοτικό ή μη τρόπο. Καιρός να βρει πολιτικό συνομιλητή. Το αντίπαλο δέος, η διάδοχη κατάσταση πρέπει να δημιουργηθεί στο κενό που δημιουργεί μία πιθανή, νέα πολιτική θεώρηση. Αυτή που αναπτύσσεται μεταξύ του κοινωνικού φιλελευθερισμού και της φιλελεύθερης αριστεράς. Με το «παλαιό» κέντρο ως θεματοφύλακα.

Βέβαια, η Ντόρα θα πάει δεξιότερα. Αλλά με το βλέμμα, ελπίζουμε, στραμμένο στην πρόοδο. Ιδεών και ανθρώπων.

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

Απαιτείται πολιτική σοβαρότητα

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Σε μία από τις πιο διάσημες σκηνές των Αδελφών Μαρξ στην ταινία Monkey Business, ο Χάρπο προσπαθεί να κρυφτεί από την αστυνομία, παριστάνοντας έναν χαρακτήρα παιδικού κουκλοθέατρου. Η απλότητα του γελοίου της στιγμής ‘βγάζει΄ γέλιο στους παλαιότερους, ενώ θυμίζει και την καθιερωμένη έννοια στην αμερικανική αργκώ που παραπέμπει σε έλλειψη σοβαρότητας, ή απλώς ανόητες πράξεις.

Αυτό μού θύμισαν οι ισχυρισμοί των πολιτικών κομμάτων μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών, όπου όλοι δηλώνουν ευχαριστημένοι, σαν να είμαστε σε φοιτητικές εκλογές. Δηλαδή, πάλι καλά που υπάρχει η Singular, γιατί μπορεί να μην συμφωνούσαν και στα αποτελέσματα.

Στη Νέα Δημοκρατία «αναγεννώνται», με έναν κουρασμένο Σαμαρά να επικοινωνεί τηλεοπτικά, με κόπο, αργά το βράδυ με τους λιγοστούς πολίτες που δεν έβλεπαν Μαυρογιαλούρο στο Star και είχαν ξεχαστεί στη ροή των εκλογών, στο ΠΑΣΟΚ «άντεξαν» και εξαντλήθηκαν να ασχολούνται με την «μπλόφα» του αρχηγού τους, στο ΚΚΕ ετοιμάζουν καινούργια πανώ, που να αποτυπώνουν την αρχοντιά που προσδίδει η (έστω και συγκυριακή) άνοδος των ποσοστών, η μοντέρνα Αριστερά γλύφει τις πληγές της. Οι ανεξάρτητοι της μεγάλης σκηνή αποσύρονται για τα περαιτέρω. Ο δικομματισμός κέρδισε, αν και κουτσουρεμένος, κοντά στο 50%, στην Αττική (οι αναγωγές είναι για τους δημοσκόπους). Τουλάχιστον πέρασε το ποσοστό της αποχής.

Σοβαρευτείτε κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές. Αφήστε τις κομματικές ανοησίες για τον καιρό που η ανάπτυξη φτάσει πάλι σε θετικό πρόσημο. Αν και έως τότε, οι πολίτες θα έχουν αντιληφθεί την παρωχημένη ύπαρξη μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού με την ξύλινη γλώσσα και τις χαζές δικαιολογίες στο στόμα.

Τότε, όταν θα έχει επιστρέψει η ανάπτυξη στον τόπο, η ζήτηση για νέους, με τεχνοκρατική αντίληψη και ικανότητες οργάνωσης και διοίκησης θα κυριαρχεί έναντι των σημερινών πολιτικών, που θα φαντάζουν πρωταγωνιστές βωβού κινηματογράφου. Αυτό άλλωστε δεν κάνουμε στην τηλεόρασή μας κάθε φορά που βλέπουμε τις talking heads στα δελτία ειδήσεων; Σκοτώνουμε τον ήχο, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο καλύτερο.

Οι χθεσινές εκλογές ήταν διασυρμός για το πολιτικό σύστημα, το μιντιακό κατεστημένο και τους αναλυτές παλαιάς κοπής, οι οποίοι έπαιζαν με ανούσια νοήματα, λές και μπορούσε να βγει συμπέρασμα όταν οι μισοί ψηφοφόροι δεν εμφανίστηκαν στην κάλπη.

Τη γελοιότητα της χθεσινής ημέρας απεικονίζει ο – αυτή τη φορά – «απαγορευμένος» χάρτης της χώρας με το πράσινο και μπλε χρώμα. Κάποιοι που τον κατασκεύασαν στο διαδίκτυο παρατήρησαν ότι τα χρωματικά σύνορα κόβουν ακριβώς την Ελλάδα στη μέση. Σκέφτηκα ότι ευτυχώς που δεν έπαιξε τηλεοπτικά, γιατί θα είχαμε νέες ανοησίες… Έως και αναφορές στην παλιά Ελλάδα και τα «νέα εδάφη» ήταν ικανοί να κάνουν. Στη λειψυδρία ουσίας που διακρίνει τα σημερινά «κόμματα εξουσίας».

Την επόμενη Κυριακή να παρακαλάτε φίλοι πολιτικοί να μην έχει πάλι καλοκαιρία. Αν ο καιρός είναι καλός, δεδομένου κι ότι τα συμπεράσματα τα βγάλατε, εκλέχθηκαν και οι δημοτικοί σύμβουλοι, άρα οι οικογένειες αποδεσμεύτηκαν από την κάλπη, τότε η συμμετοχή, θα φθάσει το ποσοστό του δικομματισμού.

Τότε θα έχετε μείνει μόνοι… και τα τηλεοπτικά πάνελ θα είναι για γέλια.. ή για κλάματα. Εκτός αν έχει καμιά καλή ταινία πάλι…

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική ανάλυτρια.

Το ‘χαρτί’ των πρόωρων εκλογών

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Πραγματικά δεν ξέρω ποιος θα ήταν καλύτερος στο πόκερ. Ο Παπανδρέου ή ο Σαμαράς; Ή μήπως ο Καραμανλής; Μάλλον όχι οι δύο τελευταίοι, σίγουρα όχι ο μεσαίος, αν και ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά όλα τα χαρίσματα του άλλου.

Τέλος πάντων. Δεν έχει και τόση σημασία, γιατί το τελευταίο εξάμηνο ήταν παρτίδα για έναν. Ο Γιώργος ανέδειξε την κρίση, κινήθηκε στρατηγικά προς την επιτήρηση ΕΕ-ΔΝΤ και λίγο πριν τις αυτοδιοικητικές, που εξελίσσονταν σε αντι-Μνημονιακός αγώνας, έπαιξε το χαρτί των πρόωρων εκλογών και οι κομματικές στάνες στέναξαν από τρόμο.

Τολμώ να είμαι κάθετη στην εκτίμησή μου κι ας διαψευσθώ. Οι αναλυτές συχνά αναλύουν και τα λάθη τους. Δεν κάνω λάθος όμως. Νομίζω. Η προσποίηση των πρόωρων εκλογών είναι η τελευταία πολιτική ανάσα για τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος στο εξής θα έχει μία και μόνη διέξοδο: Δουλειά – δουλειά – δουλειά. Σας θυμίζει τίποτα; Ήταν ατάκα Καραμανλή, η οποία όσο ωραία κι αν χρωμάτιζε τη στιγμή που ειπώθηκε, άλλο τόσο δραματικό ήταν το αποτέλεσμα.

Και μην ακούτε τα περί αστάθειας. Το επιχείρημα της «παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου» ισχύει μόνο αν αυτό αποτελεί επιθυμία της κυβέρνησης. Αυτό σίγουρα σάς θυμίζει αρκετά από την τελευταία πενταετία. Αν δεν αποτελεί επιδίωξη του Γιώργου, τότε είναι άλλη μία απλοϊκή διαπίστωση αντικυβερνητικών, οι οποίοι αξιολογούν τις καταστάσεις με παρωχημένα κριτήρια.

Μετά το τελευταίο πολιτικό μαξιλάρι της φιλολογίας περί πρόωρων (που συσπειρώνει τους ΠΑΣΟΚους και αποσυντονίζει τους ΝεοΔημοκράτες), η διαδρομή που ξεκινά λίγο πριν το 2011 είναι η «μεγάλη πορεία του Γιώργου» όχι προς τον λαό, αλλά ενάντια στα χρόνια προβλήματα της χώρας. Εκεί θα φανεί που πάει το πράγμα. Οι ελπίδες θα πρέπει να γίνουν αποχρώσες ενδείξεις και γρήγορα να εξελιχθούν σε έργο χειροπιαστό, προς δύο κατευθύνσεις: περιστολή του Κράτους (συγχωνεύσεις, καταργήσεις, μετατάξεις, ψηφιοποίηση κ.λπ.) και επενδύσεις. Ταυτόχρονα και εντατικά. Super fast track. Με επαναστατικές λύσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Εκτιμώ ότι αυτό (πρέπει να) είναι το σχέδιο. Γιατί κακά τα ψέματα. Οι πρόωρες, εκτός από το ότι φρικάρουν τις αγορές και αποσυντονίζουν την ομάδα του Τόμσεν δεν ωφελούν ιδιαίτερα τον Γιώργο, περιορίζουν τη δυναμική της Ντόρας και μάλλον βλάπτουν τον Αντώνη.

Σε κάθε περίπτωση, εκνευρίζουν όλους εμάς, που για μία ακόμη φορά θα κληθούμε να προστατεύσουμε το επάγγελμα του πολιτικού από τα δύσκολα.

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

Το τέλος της ανευθυνότητας

Η διεθνής κρίση και η ελληνική κρίση δεν έχουν τα ίδια αίτια. Έχουν όμως κοινά χαρακτηριστικά. Το προφανές είναι όλες οι οικονομίες επηρεάζονται από την επενδυτική ψυχολογία και δράση, η οποίες, ως πλήρως παγκοσμιοποιημένες, καθορίζονται από το ταξίδι δευτερολέπτων που πλέον πραγματοποιεί η πληροφορία στα διεθνή δίκτυα. Ο στόχος είναι οι επιτυχημένες επενδύσεις σε έναν κόσμο όπου οι αγορές και τα Μέσα Ενημέρωσης δεν κοιμούνται ποτέ. Όποιος χάσει στο Τόκυο, περιμένει να ρεφάρει στη Νέα Υόρκη, αν ξαφνικά έχει απώλειες στις αναδυόμενες, ψάχνει να τις καλύψει από τον αδύναμο κρίκο της ευαίσθητης Ευρωζώνης.

Οι διεθνείς μηχανισμοί του χρήματος δεν υπόκεινται σε εθνικές ευαισθησίες, όπως και οι πληροφορίες έχουν προ πολλού σταματήσει να σέβονται τα εθνικά σύνορα. Με την έλευση του διαδικτύου, το “παιχνίδι” των ειδήσεων έχει αλλάξει και έχει ξεφύγει από τον έλεγχο που ασκούσαν οι κατεστημένοι “παραγωγοί και διανεμητές” των ειδήσεων σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Η νέα αυτή πραγματικότητα είναι υπό διαμόρφωση και είμαστε ακόμη στην αρχή. Το σίγουρο είναι ότι οι συνθήκες είναι πολύ πιο σύνθετες από ό,τι στο παρελθόν, όταν η κυκλική «συμπεριφορά» της οικονομίας κυριαρχούσε στις μακροοικονομικές αναλύσεις, οι αρκούδες διαδέχονταν με συνέπεια τους ταύρους και αντίστροφα, και όταν ο κρατικός μανδύας εκάλυπτε πολλά από τα προβλήματα που γεννούσε η κακή, ευκαιριακή και κοινωνικά ανεύθυνη επιχειρηματικότητα.

Σήμερα, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών, το διαδίκτυο, η χρήση του υπολογιστή ως εργαλείου και ως πλατφόρμας επιχειρηματικότητας δημιούργησαν νέα δεδομένα. Νέοι ρυθμοί και παράμετροι ανάπτυξης αλλάζουν τον τρόπο που ζούμε, επικοινωνούμε, εργαζόμαστε. Η δημιουργία και διαχείριση περιεχομένου στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα, οι εμπορευσιμότητα των πληροφοριών και της γνώσης αποτελούν πεδία που προσδιορίζουν τη νέα οικονομία, καθώς και έναν νέο τρόπο ζωής.

Στη μετα-βιομηχανική Ευρώπη και ΗΠΑ η ζωή γίνεται λίγο πιο σκληρή για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Στη Μεσόγειο, τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα και όλα συνεχίζουν να προχωρούν με βραδύτερο ρυθμό. Ακόμη και η επούλωση των τραυματισμένων οικονομιών. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, έχουμε όση βιομηχανία χρειαζόμαστε προκειμένου να λειτουργήσει η χώρα και να διατηρηθούν οι τελευταίες οικογένειες επιχειρηματιών που επιμένουν να παράγουν, από την πρώτη ύλη στο τελικό προϊόν. Η έλλειψη βιομηχανίας μάς γλυτώνει από τη ρύπανση, αλλά και τις στρατιές ανέργων που η κρίση δημιουργεί στις βιομηχανικές περιοχές ανά τον κόσμο. Στις υπηρεσίες και το εμπόριο, το πέρασμα από την απασχόληση στην ανεργία πάντοτε ήταν διαδικασία πιο ευέλικτη, κυρίως λόγω του ευμετάβλητου των κλάδων. Στην Ελλάδα μονίμως τα λουκέτα διαδέχονταν τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων.

Βέβαια, την περίοδο αυτή, η απότομη μείωση της ροής του χρήματος από το Κράτος και τους καταναλωτές προκάλεσε βίαιη κατάρρευση μέρους των κλάδων αυτών, με κερκόπορτα την προχειρότητα που χαρακτηρίζει τον ελληνικό μικρο-επιχειρηματικό οπορτουνισμό. Το δομικό ξεκαθάρισμα της μικροοικονομίας βρίσκεται σε εξέλιξη, με την εγκατάλειψη της “αρπαχτής” ως κυρίαρχης πρακτικής.

Έως σήμερα, ο κόσμος λειτουργούσε σε περιβάλλον υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης. Τα αυτοκίνητα πλέον δεν χωρούν στο Λεκανοπέδιο, πολλοί Έλληνες εξερευνούν τον κόσμο χωρίς να γνωρίζουν τον τόπο τους, στα σπίτια μας σωρεύονται ρούχα που πολλοί από εμάς φορούν σπάνια. Χαμένα χρήματα, χαμένη εργασία (για να παραχθεί η αγοραστική δύναμη), λάθος προσανατολισμός και προτεραιότητες.

Στις ειδήσεις και στον δημόσιο πολιτικό λόγο, ακούγεται ότι η κάθετη πτώση του ρυθμού ανάπτυξης της Ελλάδος οφείλεται στη δραστική μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Παρουσιάζεται ως πρόβλημα, ενώ, θα μπορούσε να είναι η απαρχή της λύσης. Το ίδιο συμβαίνει με το ζήτημα του δανεισμού. Η υπερκατανάλωση, η οποία επιτυγχάνεται, τις περισσότερες φορές στη βάση της προσδοκίας εισοδημάτων ή της απλής μετάθεσης των πληρωμών στο μέλλον (δόσεις), τροφοδοτεί τον υπερδανεισμό, η εξυπηρέτηση του οποίου κατατρώγει το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών.

Η αντίθετη άποψη είναι όμως ότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο κινείται η αγορά. Όμως, ποιά αγορά; Των προστατευμένων επαγγελμάτων, της υπερπληθώρας των τραπεζών, των μαγαζιών, των εμπορικών κέντρων, και βέβαια, των πολιτικών προσώπων, και των Μέσων Ενημέρωσης; Και βέβαια έτσι δεν κινείται η αγορά, αλλά το σύστημα του εύκολου αλληλοπλουτισμού, με τον τελευταίο στην αλυσίδα να πληρώνει τον λογαριασμό. Συνήθως οι πολίτες. Αν μπορέσουν, πλέον…

Όλα αυτά, μαζί με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κράτους, ως επιχειρηματία, μονοπωλητή, αποκλειστικού πελάτη, διαφημιζόμενου αποτελούν τις κύριες κακοδαιμονίες της ελληνικής οικονομίας, αυτό που στην οικονομική επιστήμη ευγενικά ονομάζουμε “διαρθρωτικά προβλήματα”.

Τον τελευταίο χρόνο, η διαπίστωση του χρόνιου αδιεξόδου έγινε και στην πράξη, με σκληρό τρόπο. Με την μείωση των μισθών και των συντάξεων του δημοσίου, με την κατάρρευση της κατανάλωσης, την στάση πληρωμών των πολιτών προς τις τράπεζες, την εφορία, τη ΔΕΗ, ακόμη και τον ΟΤΕ.

Είναι το τέλος της εποχής της ανευθυνότητας των επιχειρηματιών, των εμπόρων, των πολιτών. Κυρίως, βέβαια, των πολιτικών, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία και την τήρηση των νόμων.

Τα επόμενα 1+1 έτη θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμα για την Ελλάδα. Κρίσιμο όχι μόνο για τη διόρθωση του νεοελληνικού χάους του παρελθόντος, αλλά κυρίως για τον σχεδιασμό του μέλλοντος…

Win-win για την Κεντροαριστερά

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Επιτέλους! Έπρεπε να μιλήσει η Αλέκα για τις εναλλακτικές «πράσινες» υποψηφιότητες στις επικείμενες εκλογές, οι οποίες δρουν ως πολιτικός προθάλαμος του ΠΑΣΟΚ, για να ειπωθεί το αυτονότητο. Ότι, όπως φαίνεται, η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ καταφέρνει το «αντάρτικο» ενάντια στο Μνημόνιο (σκεφτείτε ο Τόμσεν να ήταν Γερμανός… θα γελούσε όλη η Ευρώπη με τις γραφικότητες των Ελλήνων) να παραμείνει στις τάξεις του.

Η κεντροδεξιά, εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να οδηγήσει την «αντι-Μνημονιακή» καμπάνια. Η επιλογή ήταν λάθος. Τόσο για την συνυπευθυνότητα στην κρίση, όσο και λόγω του ότι φιλελευθερισμός επιτάσσει την πάταξη των στρεβλώσεων. Άλλωστε, με έναν και μόνο ελιγμό, το ΠΑΜΕ, μπορεί να εξουδετερώσει την εικόνα της Ρηγίλλης. Αρκούν μερικά ανεβάσματα με τα δίκυκλα στην Οθωνος με τις μαύρες σημαίες και το δάκτυλο κολλημένο στην κόρνα και τη Βουλή στον ορίζοντα. Όπως προχθές, την Παρασκευή το πρωί, συντεταγμένοι, με ενθουσιασμό και τους τουρίστες να επευφημούν.

Ορισμένοι είτε δεν το αντιλαμβάνονται, ή πράγματι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι η εκλογική επικράτηση Δημαρά και των διάφορων «Δημαράδων» ανά την επικράτεια (ΠΑΣΟΚογενών, δηλαδή, επιφανών «ανταρτών») θα σημαίνει νίκη της κεντροαριστεράς και το τέλος της κεντροδεξιάς όπως τη γνωρίσαμε.

Το στρατήγημα είναι ιδιοφυές. Οι πολίτες θα ξεσπάσουν, αλλά μέσα στο «μαντρί». Μόλις τα πράγματα αρχίσουν να βελτιώνονται, ο «αντάρτης» τοπικός άρχοντας θα απαιτεί μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα, κονδύλια για τις υποβαθισμένες περιοχές, χώρους για τους Ρομά, και η κυβέρνηση θα ανταποκρίνεται με σεμνότητα, προς τον γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Αφήστε που ο νέος μικρός Πρωθυπουργός της Αττικής μπορεί να τεστάρει στην Επικράτειά του όλες εκείνες τις νέες τεχνικές που η κυβέρνηση, ακολούθως, μπορεί να εφαρμόσει στο σύνολο της χώρας.

Τον καιρό του Μνημονίου (που λένε), τα αμιγώς εσωκομματικά ζητήματα δεν παίζουν ρόλο για κανέναν. Αυτό που έχει σημασία είναι να ξεδώσουν στην κάλπη οι πολίτες, εξυπηρετώντας το ψευτοδίλημμα και να προχωρήσουμε στις αλλαγές που έχει η ανάγκη η χώρα. Έτσι η πολιτική «μεταμέλεια» που δείχνει να απαιτεί ο ελληνικός λαός θα λάβει χώρα εντός της κεντροαριστεράς, ως εσωτερική υπόθεση, που λύθηκε στην πορεία. Οι κοινές εμφανίσεις π.χ. Παπανδρέου-Δημαρά θα οδηγήσουν σε “μπετονάρισμα” των “ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων”, στην πορεία προς τις βουλευτικές εκλογές. Οι κυρίαρχες πολιτικές επιλογές θα είναι κεντροαριστερές, πλησιέστερα προς την Ιπποκράτους, αρκετά μακρύτερα από την – τότε – Συγγρού.

Ακόμη και στην περίπτωση που προχωρήσουμε σε σχήματα συγκυβέρνησης, ο πυρήνας τους θα είναι κεντροαριστερής προέλευσης. Αυτά βλέπει η Ντόρα, και αντί να περιμένει να “τού πάρει το κόμμα”, προχωρεί σε επικοινωνιακή αντεπίθεση, προ-ανακοινώνει την ίδρυση κόμματος, εκμεταλλευόμενη τη δυναμική της επόμενης ημέρας (της κάλπης) και πλασάρεται ως ο κεντρώος συνομιλητής, στον δρόμο προς την επόμενη κοινοβουλευτική αναμέτρηση. Ξέρει ότι, προς το παρόν, οι δυνάμεις είναι μετρημένες, τουλάχιστον θα είναι “δικές της”.

Η έντονη δράση που θα αναπτυχθεί στον αυτοδιοικητικό τομέα θα έχει επίσης και ένα άλλο αποτέλεσμα: την απομάκρυνση της κεντρικής κυβέρνησης από την πολιτική ευθύνη της καθημερινότητας. Αυτό, που, κατά τη γνώμη μου, έριξε τον Καραμανλή. Άλλωστε αν το σκεφτείτε, πόσα ζητήματα της καθημερινότητας άπτονται της κεντρικής κυβέρνησης; … Η ασφάλεια (ας είναι καλά τα παιδιά της ομάδας “Δίας”), το κυκλοφοριακό, το περιβάλλον (Μπιρμπίλη), τα μεγάλα έργα  (Ρέππας). Αυτά, είναι πάνω κάτω, όσα μπορεί να φέρει στη μνήμη του ο μέσος πολίτης, στον δρόμο προς την κάλπη. Εδώ κι έναν χρόνο, η ανεργία και τα χαμένα επιδόματα παραμένουν στην κορυφή της ατζέντας.

Έως το επόμενο εκλογικό δίλημμα, θα έχουμε αλλάξει, ή θα έχουμε βουλιάξει. Σε κάθε περίπτωση, τον επόμενο μήνα, για τον Γιώργο, οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα είναι win-win situation. Η κινδυνολογία που θα αναπτυχθεί από τους θεσμικούς ΠΑΣΟΚους θα ισορροπήσει με την ευρύτερη απολιτίκ διάθεση των ημερών, αλλά και αποφθεύγματα τύπου «είμαστε όλοι αδέλφια κάτω από τον (πράσινο) ήλιο». Και ο σκόπελος θα αποφευχθεί.

Αμέσως μετά τα συναισθήματα που θα εκδηλωθούν μπροστά στον χρωματιστό χάρτη της χώρας, ακολουθεί απολογισμός, περισυλλογή, Ντόρα στις 21 Νοεμβρίου, προϋπολογισμός, και βουρ για την καταιγίδα των δημοσιογραφικών συμβολισμών που θα συνοδεύσουν τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς το «δώρο». Όπως θα έλεγαν και τα «δεξιά» πληκτρολόγια, τα πρώτα Χριστούγεννα του Μνημονίου.

Κατόπιν ο δρόμος οδηγεί στην ελληνική βερσιόν του βρετανικού “winter of discontent”. Χωρίς τη Θάτσερ όμως, με τον …Μπλαιρ στο τιμόνι. Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.