Επιστροφή στη σπέκουλα

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Από χθες, και επισήμως, επέστρεψε η πολιτική σπέκουλα στα μίντια και τα πολιτικά πηγαδάκια. Είχε ξεκινήσει στην Πάρο, με την ανθρωπογεωγραφία του ‘ανασχηματισμού’, συνεχίστηκε με τιςανυπακοές της τάδε και του δείνα, που δεν πρόκειται να παραμείνουν στην Κυβέρνηση, ‘εφόσον αρνήθηκαν στον Πρόεδρο’, τους ‘παγκίτες’ του ΠΑΣΟΚ να δίνουν συνεντεύξεις για την επάνοδό τους και άλλα τέτοια γραφικά.

Από χθες ξεκινά και πάλι ο κομματικός αγώνας, στη διαδρομή προς τον Νοέμβριο, προς τις τοπικές εκλογές. Μία διαδρομή που θα είναι εξαντλητική χωρίς λόγο και βέβαια παντελώς άχαρη, ιδιαίτερα μετά την απόλυτη κομματικοποίηση της αντιπαράθεσης, και φυσικά, με λάθος διακύβευμα.

Απ’ ό,τι φαίνεται, τα δύο μεγάλα κόμματα επιθυμούν διακαώς να αναμετρηθούν, γύρευε γιατί. Στον κοινό νου. Γιατί στους διαδρόμους της κομματικής διαστροφής, λόγοι πάντοτε υπάρχουν. Οι πράσινοι θέλουν να βρουν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ κάτι να ασχολείται για να ξεχάσει το Μνημόνιο να φτάσουμε αναίμακτα μέχρι τα Χριστούγεννα, οι γαλάζιοι για να ανασυνταχθεί ο μηχανισμός, να μετρηθούμε να δούμε πόσοι μείναμε. Αντίστοιχα επίσης, οι μεν θέλουν να εδραιώσουν τον ‘Καλλικράτη’, οι δε άλλοι να ξορκίσουν το παρελθόν, με πρώτον τον αρχηγό, ο οποίος ‘σηκώνει βάρος που δεν είναι δικό του’, όπως είπε χθες στον φίλο Χατζηνικολάου.

Και τα δύο κόμματα έχουν ζόρια με τις υποψηφιότητες. Από έλλειψη ενδιαφέροντος, πολιτική δειλία, εσωτερικές κόντρες, άρνηση εγκατάλειψης της κυβερνητικής καρέκλας με αντάλλαγμα τα βουνά και τις ραχούλες, κ.λπ. Οι αρχηγοί μαθαίνουν ο μεν Γιώργος ότι να είσαι γιος του πατέρα σου σημαίνει ότι πρέπει να αποδείξεις διπλά τι αξίζεις, ο δε Αντώνης τί σημαίνει να ηγείσαι του κόμματος της τριχοτόμησης. Μεταξύ άλλων να είσαι καθημερινά αντιμέτωπος με …τριλήμματα. Κοινώς ίντριγκες που απορρέουν από τρεις κομματικές περιοχές… με ήδη εμφανή τα αποτελέσματα…

Η ενασχόληση με τους τοπικούς άρχοντες που βιώνουν την μοναξιά – πολιτικά και ουσιαστικά – της ελληνικής υπαίθρου μάς πηγαίνει πίσω, πριν από την ‘εποχή του Μνημονίου’, που λένε και οι ταλαιπωρημένοι δεξιοί. Η πολιτική πορεία προς τις τοπικές εκλογές, ενώ ουσιαστικά δεν έχει το παραμικρό νόημα αυτήν την εποχή, δημιουργεί πολιτικά ψευδο-διλήμματα, τα οποία καθυπαγορεύονται από το εκάστοτε συμφέρον του ενός από τα δύο ‘μεγάλα’ κόμματα, που το άλλο αναγκάζεται να ακολουθήσει, προκειμένου να μην μείνει πίσω στην αντιπαράθεση.

Σε όλα αυτά η λογική μου λέει το αντίθετο. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 20 χρόνια, τα τοπικά ζητήματα θα έπρεπε να κυριαρχούν στην ατζέντα. Με την καλή έννοια, μακριά από πελατειακές σχέσεις. Ανάπτυξη δεν θέλουμε; Δεν θα έρθει μόνη της. Θα πρέπει να την επιδιώξουμε. Και αν την επιδιώξουμε, πού νομίζετε ότι θα συμβεί; Στο κέντρο των Αθηνών ή στα Μεσόγεια με τις ανύπαρκτες υποδομές; Πουθενά από τα δύο. Το επόμενο διάστημα, ο μόνος τζίρος downtown θα είναι το καμπριολέ διώροφο λεωφορείο για τους τουρίστες, όσο κρατάει ο καιρός, οι κουλουρτζήδες και τα ικριώματα του Νικήτα. Αντε και τα souvlaki shops της Μητροπόλεως.

‘Η ανάπτυξη βρίσκεται εκεί έξω’, θα έλεγε η Σκάλι στους αυθεντικούς ‘Φακέλους’ της έρευνας και του μυστηρίου. Γιατί περί μυστηρίου πρόκειται στην περίπτωσή μας. Θέλει πολύ σκέψη προκειμένου να καταλήξει κανείς ότι οι προοπτικές της ανάπτυξης εντοπίζονται κοντά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της;

Εναλλακτικές πηγές ενέργειες και βιοκαύσιμα, αγροτουρισμός, ποιοτικός κλασικός τουρισμός, βιοκαλλιέργειες, εκπαίδευση, υγεία, retirement communities. Όλα αυτά είνα πλεονεκτήματα της χώρας που δεν έχουν εξερευνηθεί, ή αυτό έχει συμβεί περιστασιακά, με αποτέλεσμα ΄λαμπρά΄παραδείγματα που όλοι θαυμάζουμε όταν περνούμε βιαστικά με το αυτοκίνητο. (Και παρεπιμπτόντως, την επόμενη φορά που θα πάτε διακοπές, έστω και τριήμερο, προτιμήστε τους μικρούς ήρωες της υπαίθρου, από την παρακμή των νησιωτών φοροφυγάδων). Πόσο Σκιόπα πρέπει να είσαι για να το καταλάβεις; Ο Μηταράκης αρκεί και περισσεύει για τον καθορισμό τωνστρατηγικών προτεραιοτήτων της χώρας.

Αυτά είναι τα ‘διακυβεύματα’ των τοπικών εκλογών και όχι το πολιτικό μήνυμα, προκειμένου οι συγκάτοικοι του Harvard να δυναμώσουν την περπατησιά τους στο κόμμα τους.

Και μια και το ανέφερα, λίγα λόγια, και τελευταία, για την Αθήνα, γιατί για τα 5 εκατ. κατοίκους του L.A., απ’ ό,τι φαίνεται Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα, με την ευρεία – βέβαια – έννοια, διότι, πλέον, οι βίλες έχουν πάρει τα βουνά.

Το ‘δώρο’ που έκανε ο Γιώργος στον Αντώνη να κατεβάσει τον – καθόλα σεβαστό και μη πολιτικό – Γιώργο Καμίνη για υποψήφιο Δήμαρχο Αθηνών (for old times’ sake), εξυπηρετεί και τον ίδιο. Πρώτον, βάζει σε εφαρμογή το εναλλακτικό πείραμα του ‘κοινωνικού μάνατζερ’ και δεύτερον, με την προεξοφλούμενη (;) επικράτηση Κακλαμάνη κρατά το φιλαράκι πολιτικά ζωντανό και την Αξιωματική στα πόδια της. Γεγονός πολύ χρήσιμο για την συσπείρωση όλων τους.

Άσε που το κέφι της ‘επερχόμενης νίκης’ του Νικήτα θα ακυρώσει και την πρώτη συζήτηση περί αρχηγίας που θα έσκαγε σε 8 εβδομάδες από σήμερα, όταν τα ΄ώριμα γκάλοπ’ θα έσπειραν τον τρόμο σε Αττική και Θεσσαλονίκη… Για τις κάλπες του Νοεμβρίου ουδέν σχόλιο…

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια

 

Το Μνημόνιο, μνημείο λαϊκισμού

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Μνημόνιο, τρόικα, ΔΝΤ, αγορές, είναι λέξεις που συμβολίζουν το ξένο, που ήρθε να αναστατώσει τη ζωή μας. Που έθιξε τον εγωϊσμό μας, υποβαθμίζει την ακεραιότητα της χώρας, κάνει τους Έλληνες φτωχότερους.

Συμβολίζουν το ξένο και αυτή τη φορά και εχθρικό, γιατί, μην ξεχνιόμαστε, το ‘ξενόφερτο’ ήταν πάντα κάτι που ο Έλληνας έχει συνηθίσει να περιμένει με ‘λαχτάρα’. Τα δολλάρια εξ Αμερικής, τα πακέτα ΚΠΣ, τους τουρίστες. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, πάντα περιμέναμε κάποια βοήθεια, την οποία ‘περιδρομιάζαμε’ με ευχαρίστηση και την ‘κοπανούσαμε’ λίγο πριν έρθει ο λογαριασμός.

Η πιο μεγάλη – όμως – ώρα είναι τώρα. Τού ελέγχου. Δεκάδες χρόνια ανοικτά, με αυτοπεραίωση των εθνικών λογιστικών, με ξένα χρήματα. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Με τη μορφή βοήθειας. Πάλι. Γιατί μόνοι μας δεν το αποφασίσαμε. Δεν το θελήσαμε, θα μάς χαλούσε τη διάθεση.

Έχετε δει ευρωπαίους ελεγκτές επιδοτήσεων κτηνοτροφίας να τους καθοδηγούν στα στενά της ελληνικής υπαίθρου; Η διαδρομή τους είναι πάντα η μακρύτερη, τόσο ώστε να γκαζώσουν τα κοπάδια να αλλάξουν ραχούλα, επομένως και ιδιοκτήτη. Κάπως έτσι περάσαμε πολλά χρόνια, με το ελληνικό δαιμόνιο να ‘τα καταφέρνει’ με τα λεφτά των άλλων.

Το Μνημόνιο θα μπορούσε να είναι ένα από τα σκέλη του ανεκδότου, που πολύ γουστάρουν να διηγούνται οι Έλληνες… για τον Γερμανό που οργανώνει, τον Ιάπωνα/Κορεάτη/Κινέζο (διάλεξε και πάρε) που παράγει, τον Ιταλό που σχεδιάζει και τον Έλληνα που στο τέλος, δανείζεται από τους προηγούμενους για να αγοράσει και να καταναλώσει το τελικό προϊόν. Έ, στο τέλος ήρθε και οΤόμσεν για το έλεγχο των βιβλίων. Να κάνει και λίγο τον μάνατζερ, συμβουλευτικά, να απειλήσει, να ενθαρρύνει, να επιβραβεύσει, να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, προκειμένου τα δανεικά να μην είναι κι αγύριστα. Οι Ευρωπαίοι το μάθανε το μάθημά τους. Οι Έλληνες αφού απειληθούν και μπουν σε σειρά, την κρίσιμη στιγμή τούς ανταμοίβεις με καλά λόγια, για να τους πιέσεις λίγο ακόμη μετά, προκειμένου να διατηρήσουν την προσπάθεια. Κλασική διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού γήινων χαρακτήρων, που κοιτούν την πάρτη τους.

Κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν την εικόνα, δεν νομίζετε; Ο κοινός Ευρωπαίος νους έχει σίγουρα επαναστατήσει με τους Έλληνες. Γενικώς εμφανίζονται να μην ξέρουν τι θέλουν, τη δε πρόοδο την αντιλαμβάνονται μόνο ως αύξηση της καταναλωτικής ικανότητας. Το Μνημόνιο δεν είναι τίποτ’ άλλο από αυτά που έπρεπε να έχουμε κάνει – από μόνοι μας – όλα αυτά τα χρόνια.

Από τη μια ο λαός δεν γουστάρει καταπίεση, αλλά σε ποσοστό 90% πιστεύει ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση προτείνει ‘έναν άλλο δρόμο’ (βλ. ΓΑΠ όταν ήταν Αντιπολίτευση), τα Κουκούδια το χαβά τους και η Ευρωπαϊκή Αριστερά τα ‘χει παίξει, από τότε που μία Συνιστώσα (η πιο έξυπνη να την πω;) εξερευνά τα όρια της φιλελεύθερης αριστεράς. Αρκετά δεξιότερα, ο Καρατζαφέρης επιδίδεται σε δημοσιογραφικά σέξι επικοινωνιακά τσιτάτα, συντηρώντας το καλύτερο πολιτικό stand up comedy της πόλης. Βέβαια, δεν προσφέρει τίποτα. Κυρίως γελάς με τα πλήγματα που καταφέρνει στον αντίπαλο. Guerilla politics και μαγκιές προς το Νεοκλασσικό που τρίζει, σαν τα πατώματά του.

Κατά τα άλλα, το Μνημόνιο εξελίσσεται σε καραμέλα των αρθρογράφων και φετίχ της νεο-Δεξιάς. Δύο παρατηρήσεις, πολύ προσωπικές: πρώτον, ευτυχώς που το έχουμε, για να το βρίζουμε, για να στηρίζεται το Μαξίμου, για να μπορεί η Τζότζολα να κάνει ομοιοκαταληξίες. Σκεφτείτε να μην υπήρχε το Μνημόνιο… ο νεο-Δεξιός ‘ανένδοτος’ δεν θα είχε αντικείμενο, η έξοδος Αβραμόπουλου στο λαό θα ήταν χωρίς ατζέντα, ο σχεδιασμός Δήμα χωρίς τις απαιτούμενες αντιθέσεις.

Δεύτερον, στην ουσία του, τί είναι το Μνημόνιο; Σε τί διαφέρει από την ομιλία Καραμανλή στη ΔΕΘ, που άνοιξε την προεκλογική περίοδο των εθνικών εκλογών 2009; Διαφέρει στην παρακράτηση των επιδομάτων και των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων; Μήπως έχασαν τις εικονικές υπερωρίες και τα ‘πετρέλαια’ ή το ‘επίδομα προϋπολογισμού’; Επιδόματα, δηλαδή, για να διεκπεραιώνουν τη δουλειά για την οποία τους προσέλαβαν.

Sorry, αλλά ήταν χρωστούμενα. Είναι πολλά τα χρόνια που οι δημόσιοι υπάλληλοι θεωρούν τον μισθό τους κεκτημένο, και για να δουλέψουν ζητούν αυξήσεις και υπερωρίες. Ήρθε η ώρα να επιστρέψουν μερικά από τα ‘κεκτημένα’ στους υπόλοιπους που τούς τρέφουν.

Και βέβαια, Κυβέρνηση και τρόικα ποντάρησαν στα μη καταβληθέντα, παρακρατώντας απλώς τα κεφάλαια στην πηγή. Δεν θα λάβετε, απλά γιατί δεν βγαίνουμε. Πού σπαταλήθηκαν; Ποιοί τα έφαγαν; Μα εμείς οι ίδιοι. Οι περισσότεροι, τουλάχιστον, από εμάς, από το 1981 έως σήμερα. Εναλλάξ. Οι κομματικοί στρατοί πήγαιναν και έρχονταν. Με το αζημίωτο.

Γιατί χρειάστηκε η τρόικα για να αρχίσουμε να συμμαζεύουμε το νοικοκυριό; Απλή απάντηση: Γιατί δεν το κάναμε μόνοι μας. Γιατί δεν το κάναμε από μόνοι μας όλον αυτόν τον καιρό; Γιατί δεν θέλαμε να πιεστούμε… Πώς το λένε, δεν γουστάραμε, βρε αδελφέ.

Απλά πράγματα.

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

 

Η πολιτική στα λόγια

Σύμφωνα με τον Άνταμ Σμιθ, τα επιτεύγματα, η δράση του ατόμου σε περιβάλλον ανταγωνισμού ωφελεί το σύνολο. Έτσι, οι συλλογικές επιδιώξεις (της ομάδας) εξυπηρετούνται από τις ανεξάρτητες δράσεις των μελών της. Αυτό ισχύει στην οικονομία μέχρι ενός σημείου. Η πρόσφατη διεθνής κρίση και η ελληνική, βίαιη μορφή της απέδειξαν ότι υπάρχουν όρια που το οικονομικό σύστημα και οι παίκτες του δεν πρέπει να ξεπερνούν. Των νοικοκυριών συμπεριλαμβανομένων.

Στην πολιτική όμως, η αρχή δεν (πρέπει να) ισχύει καθόλου. Στη διακυβέρνηση και στον πολιτικό στίβο γενικότερα, ο ανταγωνισμός δεν είναι πάντα ωφέλιμος, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου το σύστημα υπολείπεται σε πολιτική ωριμότητα. Στη χώρα μας, αγαπητοί statesmen, η υπεροχή του ατομικού εις βάρος του συλλογικού είναι ελάττωμα. Ας το αντιληφθούμε επιτέλους! Για παράδειγμα, ποιός από την Κυβέρνηση Παπανδρέου πιστεύει ότι τόσο μεγάλες αλλαγές στην οικονομία και την οικονομία (αν τελικώς προχωρήσουν) δεν θα προκαλέσουν θύματα στο υπουργικό συμβούλιο. Οι περιφέρειές τους θα τούς μαυρίσουν, αλλά θα έχουν σώσει τη χώρα. Το κακό γι’ αυτούς θα είναι να μαυριστούν, χωρίς να έχουν επιτύχει κάτι σημαντικό (βλ.προηγούμενη διακυβέρνηση).

Οι δρώντες, ως εκπρόσωποι των πολιτών οφείλουν να επικεντρώνονται στο συμφέρον των πολλών. Σε όλο το πολιτικό φάσμα. Αυτή είναι η υποχρέωση ιδιαίτερα των πολυσυλλεκτικών κομμάτων που συγκροτούν τον λεγόμενο ‘δικομματισμό’ (στα μικρότερα, με πολύ λιγότερους οπαδούς μπορεί να ισχύσει κάτι άλλο, αρκεί να υπάρξει συνεννόηση – κάτι που δεν πλέον δεν φαντάζει απίθανο). Στην υπηρέτηση του κοινού συμφέροντος εντοπίζεται το νόημα του επαγγέλματος του πολιτικού, ο ‘λειτουργηματικός’ χαρακτήρας του, που αν πλέον υπάρχει, είναι δυσδιάκριτος.

Να γιατί η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει ευκαιρίες για πραγματική αλλαγή και πρόοδο. Ιδιαίτερα στα ξέφωτα της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας, όπως το 2004, όταν μίαπαράξενη νομοτέλεια οδήγησε την τότε ‘νέα διακυβέρνηση’ μπροστά σε ευρύτερη συναίνεση, που έφθανε στα όρια της συλλογικής ψυχικής ανάτασης (Ολυμπιακοί, νίκη στο Euro, κ.λπ.). Ήταν μία ατμόσφαιρα, η οποία όπως λέει η σημερινή νεολαία ‘δεν υπήρχε’ (ήταν απίστευτη). Μεταξύ μας, όντως δεν υπήρξε, κατ’ ουσίαν.

Σε τέτοιες περιπτώσεις αναμένεις ότι, ο πραγματικός ηγέτης, ο πολιτικός που ανέλαβε να κάνει πράξη την αλλαγή που υποσχέθηκε, θα προχωρήσει μπροστά, με ένταση, με σιγουριά, ‘σίγουρος για την ορθότητα των επιλογών του’. Με δράσεις ριζοσπαστικές, χωρίς περιστροφές, χωρίς δεύτερες σκέψεις, που απορρέουν από κρυφές μικρο-έρευνες κοινής γνώμης, με γνώμονα την αυτοπροστασία. Το ΄προσέχουμε για να έχουμε’ δεν ταιριάζει πάντα με τις εθνικές προτεραιότητες. Σε ‘δραματικές χώρες’ όπως η Ελλάδα, ο ηγέτης πρέπει να είναι έτοιμος να θυσιαστεί, τουλάχιστον πολιτικά. Σε θεωρητικό επίπεδο, η ίδια η υπάρξή του πρέπει να κάνει τη ζωή των πολιτών λίγο καλύτερη.

Αλλιώς, το αβίαστο (δικαιολογημένο) συμπέρασμα όλων είναι ότι οι πολιτικοί δρουν μόνο για τον εαυτό τους, προς ίδιο όφελος, πολιτικό ή άλλο. Αυτό δηλαδή που συνέβη και – δυστυχώς – συνεχίζει να συμβαίνει στην Ελλάδα. Σε αυτά προστίθενται και οι κλασικές αναστολές του επαγγέλματος, που έχουν να κάνουν με τις πελατειακές σχέσεις, τις ‘εξυπηρετήσεις’-ρουσφέτια (μικρά ή μεγάλα), όλα αυτά που συνθέτουν τα ‘εφόδια’ για την ώρα εκείνη που θα χρειαστεί να ‘κατέβει στον λαό’ και να ζητήσει εκ νέου τη ψήφο.

Και πάει λέγοντας. Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται να διακοπεί στη χώρα μας, εκτός αν κάποιος αποφασίσει να κάνει ριζοσπαστικές αλλαγές, τομές και πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Και υπόψιν, τα αυτονότητα, η δράση που απορρέει από την κοινή λογική, το ορθό κρατικό μάνατζμεντ δεν είναι μεταρρύθμιση. Είναι αυτό που οφείλει να κάνει κάθε μοντέρνος Πρωθυπουργός, που νοιώθει την ευθύνη της διακυβέρνησης. Τα τελευταία 20 χρόνια, ο εκσυγχρονισμός και οι μεταρρυθμίσεις (με σειρά εμφάνισης) δεν έφεραν αποτέλεσμα. Ο δε πρώτος δεν θα υπήρχε αν δεν είχε γίνει η ‘εκκαθάριση’ στις αρχές τη δεκαετίας του ’90, της ψευδο-οικονομίας της δεκαετίας 1980, όλοι ξέρουμε πότε, και από ποιον… Κι ας μην τα λένε οι καθηγητές-πολιτικοί…

Προσοχή στη μετάφραση

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Έγραφα σε προηγούμενο post ότι ο ανασχηματισμός – όπως τον εννοούν οι παλαιοκομματικοί και τα Μέσα – θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, κατά την συμπλήρωση ενός έτους διακυβέρνησης. Οι δομικές αλλαγές στο κυβερνητικό μάνατζμεντ, όμως (αν περί αυτού πρόκειται), είναι κάτι το διαφορετικό.

Είναι λογικό οι αναξιοποίητοι πρώην υπουργοί, (νεότερα και μη) ιστορικά στελέχη και κομματικοί αξιωματούχοι να σπρώχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Βλέπουν την Κυβέρνηση να απομακρύνεται από το ΠΑΣΟΚ και θέλουν να κοντρολάρουν τα πράγματα. Όπως και τα μίντια, βέβαια, τα οποία παίζουν το δικό τους παιχνίδι εξουσίας.

Παρά τα όσα λέγονται, η σχέση του ΓΑΠ με τα Μέσα ήταν πάντοτε ήπια. Ο ίδιος δεν δείχνει να εξαρτάται από αυτά (τα όρια δοκιμάστηκαν στα πέτρινα χρόνια της αντιπολίτευσης, κόντρα στον χαρισματικό της Ραφήνας), όπως και δεν είχε πρόβλημα να εκτίθεται στη δημοσιότητα, κάθε φορά που περνούσε μπροστά από φωτογράφους ή τον ανακάλυπταν με σπορτίφ περιβολή να κωπηλατεί, να κάνει ορθοπεταλιές (μία φορά με παρ’ ολίγον μοιραία κατάληξη), ή να γράφει στο laptop στη βεράντα στις Σπέτσες. Ο ίδιος είναι αρκετά fit, το στυλ του είναι πηγαίο και έως σήμερα, δεν έχει φανεί ότι έχει την ανάγκη να στέκεται με προσπάθεια μπροστά στον φακό, ή να προστατεύει την εικόνα του όταν οι κάμερες και οι φωτογράφοι τον ‘συλλαμβάνουν’ με ελεύθερη περιβολή. Ακόμη και σε εκείνη την απρόσμενη (;) φωτογράφηση, εκείνο το πρωϊνό στον Πόρο, δεν έδειξε να ενοχλείται. Είναι cool με τα φαινόμενα της ζωής, αντιλαμβανόμενος τις επιδιώξεις των ανθρώπων.

Είμαι σίγουρη ότι ο ίδιος δεν πολυπιστεύει στα παραδοσιακά μίντια, αμφιβάλλω δε, αν τα τελευταία χρόνια έχει πιάσει στα χέρια του χαρτί εφημερίδας (οι αποδελτιώσεις δεν μετρούν, είναι σε Α4). Προτιμά την online, αυτόβουλη ενημέρωση και ενδεχομένως (και το εύχομαι) και τις προεκτάσεις της στις αυθεντικές πηγές πληροφόρησης, δυνατότητα που απλόχερα προσφέρει το διαδίκτυο.

Επομένως, ίσως και να μην βλέπει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τους δεινόσαυρους των συγκροτημάτων Τύπου, που διαγκωνίζονται για τα χρέη τους, την κρατική διαφήμιση, το βάρος του πολυάριθμου προσωπικού, τα πολιτικά ΄γραμμάτια’ του παρελθόντος. Προτιμά τα δυτικοευρωπαϊκά και αμερικανικά πολιτικά μπλογκς και τις mainstream ψηφιακές αποδελτιώσεις που έχει δημιουργήσει ο ίδιος. Όλα αυτά εξηγούν και τα τσαλίμια στην ‘γραμμή’ των εφημερίδων, ιδιαίτερα στα πρωτοσέλιδα και τις στήλες γνώμης.

Με τον Γιώργο του 2004-2009 οι δημοσιογράφοι και τα αφεντικά τους υπήρξαν σκληρά συστημικοί.Με τον Γιώργο του 2010 έχουν βαλθεί να δοκιμάζουν τα πάντα. Μία κρύο, μία ζέστη. Για να θυμόμαστε ποιος είναι ο μαέστρος των εντυπώσεων των πολιτών. Όμως, οφείλω να αναγνωρίσω ότι αρκετοί αρθρογράφοι που σέβονται τον εαυτό τους έχουν αρχίσει – με μεγαλύτερη συχνότητα – να σχηματίζουν φράσεις που περιγράφουν ολοένα και πιο έντονα την έννοια του εθνικού συμφέροντος, ‘σε βάρος’ των κομματικών προτεραιοτήτων.

Η σκέψη του Γιώργου δείχνει να επικεντρώνεται σε δομικές αλλαγές. Σωστά. Καλώστες κι ας άργησαν. Τί είδους όμως;

Η συμμετοχή του Featherstone στην ‘υποεπιτροπή σοφών’ δίνει ελπίδες για αλλαγές ουσίας στο governance. Όσοι τον έχουν μελετήσει στα χρόνια της ακαδημαϊκής έρευνας στο Λονδίνο, ξέρουν ότι η παρουσία του είναι εγγύηση της προσαρμογής των ιδεών στην ελληνική πραγματικότητα. Μπορεί να στο γράψει έτσι ώστε να συμφωνεί κι ο Μηταράκης και η Τζότζολα.

Στο Μαξίμου περιμένουν, λένε, το τελικό κείμενο της μελέτης τους. Περιμένουν, λέω εγώ, την τελική μετάφραση στην ‘πολιτική ελληνική γλώσσα’, με τις κατάλληλες ατάκες για να μην φρικάρει η Ιπποκράτους, αλλά και να ζηλέψει τρελά η Ρηγίλλης.

Αρκεί στο τέλος, η εφαρμογή να στηριχθεί στο πρώτο κείμενο και όχι στο δεύτερο… κάτι σαν το Μνημόνιο ένα πράγμα… Και ας το ανακαλύψουν οι δεινόσαυροι. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Γι΄ αυτούς έχει ήδη πετάξει κάπου μια πεταλούδα. Το μέλλον, όπως κι ο Γιώργος είναι online, όπως έγραψε παραδίπλα κι ο συνάδελφος Μανώλης…

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

Δεν ωφελεί σε τίποτα ο ανασχηματισμός

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Αν ο Γιώργος Παπανδρέου προχωρήσει σε ευρύ ανασχηματισμό, θα είναι το πρώτο μεγάλο λάθος μιας κυβέρνησης, η οποία, έως τώρα, με αρκετά προβλήματα δείχνει να προχωρεί με σταθερά βήματα προς τον εθνικό στόχο. Την σταθεροποίηση, και κυρίως, εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας από τις δεσμεύσεις και τις στεβλώσεις του παρελθόντος.

Απ’ εδώ και πέρα μόνο ένα μικρό fine tuning επιτρέπεται, αντικαθιστώντας εκείνους που δεν κρατιώνται να δοκιμαστούν ως περιφερειάρχες. Και πάλι, όλα αυτά τα ενοχλητικά μπορούν να αποφευχθούν.

Προχθές έγραψα αλλού ότι οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές πρέπει να αναβληθούν. Το καμουφλάρισα κάτω από τον τίτλο ‘Αύγουστος’, με το disclaimer ότι τον Αύγουστο οι σκέψεις είναι ελεύθερες, για να μην φρικάρουν τελείως και κάτι κουρασμένα παλληκάρια στη Ρηγίλλης. Όχι πως νοιάζονται… σε περίπτωση που κάποιος αυγουστιάτικα έκανε συστηματικό browsing.

Τα Μέσα και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ‘παίζουν΄ ανασχηματισμό και ‘πρόωρες’ εναλλάξ, κάθε λίγο και λιγάκι. Σαν εποχικό ρεπορτάζ του προσκυνήματος στην Τήνο κατήντησαν οι ‘κορυφαίες στιγμές’ άσκησης του πρωθυπουργικό δικαιώματος, προνομίου ή όπως αλλιώς θέλετε, πέστε το. Προφανείς οι λόγοι. Αποσταθεροποίηση, προώθηση δικών μας προσώπων, ικανοποίηση ματαιοδοξίας άλλων, που βλέπουν το όνομά τους να ‘παίζει’ εν μέσω θέρους, αναζωογόνηση του ρεπορτάζ και των πωλήσεων, που πλέον έχουν πάρει την κατιούσα. Ανεπιστρεπτί.

Η παρέα του Καραμανλή, όταν στριμωχνόταν, σπινάριζε ότι ‘ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις’. Τί εννοούσαν άραγε, ουδείς κατάλαβε ποτέ… Εκτός αν η πύρρεια νίκη του 2007, οι νίκες στις τοπικές εκλογές, οι ‘θρίαμβοι’ στην ΚΕΔΚΕ, ΕΝΑΕ και τα άλλα όργανα που διαφεντεύουν (για να μην πω τίποτ’ άλλο) τις τοπικές κοινωνίες αποτελούσαν το πρότυπο του κεντροδεξιού πρωταθλητισμού… Και άλλα τέτοια. Στοπ στην αναδρομική γκρίνια όμως. Πίσω στο σήμερα.

Ο ανασχηματισμός τώρα θα αποτελέσει πισωγύρισμα. Θα χαθεί η δυναμική, οι αγορές θα στραβοκοιτάξουν, θα χαλάσουμε τις διακοπές του Τόμσεν τελοσπάντων. Και βέβαια, πιστέψτε με, ουδείς ενδιαφέρεται για τον Γιώργο, τη Λούκα, την Τίνα, τον Θεόδωρο. Είναι εκεί για διαφορετικούς λόγους. Άλλοι για να δουλεύουν μέχρι εξάντλησης, άλλοι για κυματοθραύστες, κ.λπ. Η προσωπική τους πορεία δεν αφορά κανέναν. Όχι πια. Η εθνική προτεραιότητα είναι πιο ισχυρή από όλους. Ακόμη και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Μόνο αν …ανασχημάτιζε τον εαυτό του, ίσως να τραβούσε την προσοχή του κόσμου.

Το ζήτημα είναι ρήξεις με τα κατεστημένα και δουλειά, δουλειά, δουλειά. Μια επιτυχημένη ατάκα της προηγούμενης διακυβέρνησης, που πέρασε και δεν έκαστε. Φτου, πάλι παρασύρθηκα…

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη, πολιτική αναλύτρια.

 

Το Κεντροδεξιό αδιέξοδο

Γράφει η ΑΛΕΞΙΑ ΣΚΟΥΤΑΡΗ

Τα πράγματα είχαν φανεί από τις Εθνικές Εκλογές 2007, εκείνες της πύρινης καταστροφής της Πελοποννήσου… Τότε, τα κυβερνητικά καύσιμα είχαν ήδη εξαντληθεί, η στρατηγική (όποια κι αν ήταν) είχε πάει περίπατο και τα κυβερνητικά στελέχη κρατούσαν την ανάσα τους προκειμένου το τότε κυβερνών Κόμμα να περάσει πάνω από τον πήχυ, έστω και λίγο. Και τα κατάφερε. Η κεκτημένη ταχύτητα της διακυβέρνησης, η πληγή της καταστροφής, το σάλεμα των ημερών, η μορφή του Κώστα με τον Μπαρόζο airborne πάνω από τα καμένα, γύρευε τι…

Η νίκη ήταν πύρρεια. Στην κυριολεξία. Θυμάμαι φίλος μου πού παρακολουθούσε από κοντά τα κομματικά πράγματα, μού έλεγε ότι πάλι θα χαλαρώσει το σύστημα και μετά θα έρθει η πτώση… Έτσι κι έγινε… Και έκανε πάταγο.

Η απογοήτευση, που οδήγησε πάνω από 500.000 μέλη της ‘ΝΔημοκρατικής βάσης’ να απέχουν από τις εθνικές εκλογές 2009, μετέτρεψε την ήττα σε ελεύθερη πτώση στον γκρεμό των 10 μονάδων. Οι λόγοι πολλοί, με κυρίαρχο τα φοβικά σύνδρομα και την αδράνεια, παρά τις μεγάλες νίκες που σημειώθηκαν επί χάρτου και στον τομέα της βερμπαλιστικής διαχείρισης του κυβερνητικού έργου.

Έτσι προχώρησε το 2008 και η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη, εκεί που κάποτε ξεκίνησαν όλα. Το τέλος του sequel του Καραμανλισμού γράφτηκε με δραματικό τρόπο. Το σήριαλ κατέβηκε απότομα, λόγω έλλειψης τηλεθέασης, αλλά και ενδιαφέροντος, από πλευράς πρωταγωνιστών.

Ο Καραμανλής υπήρξε 12 χρόνια αρχηγός της ΝΔ και 5,5 στην πρωθυπουργία της χώρας. Η πρώτη περίοδος είναι αρκετός χρόνος, η δεύτερη όχι και τόσο. Με την έννοια ότι η πρώτη ιδιότητα μπορεί (και ίσως έπρεπε) να αλλάξει, για τη δεύτερη όμως ήταν νωρίς. Για τα συνήθη ελληνικά πρότυπα. Αλλά όμως, τα συναισθήματα ήταν βίαια και το κοινό δεν είχε άλλο υπομονή.

Τα χρόνια εκείνα, οι Έλληνες δοκίμασαν την κεντροδεξιά πολιτική σε κρίσιμα προβλήματα του τόπου. Το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό, η βελτίωση της ζωής των πολιτών οριακή (αν όχι μηδενική), οι ‘αλλαγές και μεταρρυθμίσεις’ ατελέσφορες, τα επιτεύγματα στην εθνική οικονομία λογιστικά, τα οποία σκόρπισαν στους ανέμους της διεθνούς κρίσης.

Η πορεία προς το τέλος ήταν παρακμιακή. Το ίδιο το τέλος, δραματικό.

Οι πολίτες έξαλλοι, έχοντας πλέον ξυπνήσει από τον λήθαργο του παλαιοκομματισμού και την αυταπάτη της βάσης-μάζας κινούνται με θυμό ενάντια σε οτιδήποτε θυμίζει τον πολιτικό παρασιτισμό. Απορρίπτουν πρακτικές του παρελθόντος που οδήγησαν στην απαξίωση της σύγχρονης ελληνικής κεντροδεξιάς, όχι αμιγώς κομματικά, αλλά ως χώρου φιλελεύθερων ιδεών. Και ύστερα αδιέξοδο, στην πολιτική και στο ανθρώπινο δυναμικό.

Και μετά … ήρθαν οι μέλισσες. Αυτά όμως σε επόμενο σημείωμα…

Η Αλεξία Σκούταρη είναι φίλη και πολιτική αναλύτρια.

ΟΝΝΕΔίτικοι ευρύτεροι συμβολισμοί

Αν είναι αλήθεια ότι ένας εκ των υποψηφίων προέδρων της χαζο-ΟΝΝΕΔ οικειοποιήθηκε 300.000 από τα νέα ψηφιακά προφίλ μελών της Νέας Δημοκρατίας (κάτω των 30 ετών) και απέστειλε στα κινητά τους διπλάσιο αριθμό sms, προπαγανδίζοντας (με αφελές πασχαλινό κείμενο) την ‘καμπάνια’ του ως πολιτικός νεογνός, τότε στη ΝΔ, οι καινούργιοι δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί τίποτα (βλ. parapolitika.gr).

Δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι παλαικομματικές πρακτικές, οι πονηριές και η  ελιτίστικη αφέλεια, ως ασπίδα ενάντια στην αυθαιρεσία έχουν πολλαπλάσια αρνητική επίπτωση σήμερα, απ’ ότι στο παρελθόν. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι πολίτες έχουν ξυπνήσει από τον λήθαργο του παλαιοκομματισμού και την αυταπάτη της βάσης-μάζας και απορρίπτουν τον πολιτικό παρασιτισμό. Απορρίπτουν πρακτικές του παρελθόντος που οδήγησαν στην απαξίωση της σύγχρονης ελληνικής κεντροδεξιάς.

Επίσης, η νέα ομάδα (με εξαίρεση την κεφαλή, για την οποία κρατώ επιφύλαξη) δεν αντιλαμβάνεται ότι η ΝΔ είναι κάτω από τον μεγεθυντικό φακό των πολιτών, όσων, τελοσπάντων, έχουν παραμείνει στον χώρο. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι η πορεία μπροστά, ιδιαίτερα ενός κόμματος που αντιμετωπίζει την χλεύη της κοινωνίας, απαιτεί πρακτικές πραγματικά καινοτόμες, που θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς για το μέλλον. Δεν έχουν αντιληφθεί, τέλος, ότι δεν έχουν ακόμη καν ‘ξεκινήσει’, παρά το σύνθημα που σκαρφίστηκαν και το οποίο κοσμεί το λογότυπο. Απ’ ότι φαίνεται, ακόμη προσπαθούν να επιστρέψουν στην πραγματικότητα, αναρριχόμενοι από το βάραθρο του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος.

Σε πολιτικά πολιτισμένες χώρες, η ενέργεια του υποψηφίου προέδρου της χαζο-νεολαίας θα είχε ως συνέπεια να πέσουν κεφάλια, να απολυθούν στελέχη με παραδειγματικές, δημόσιες αναφορές και ίσως και μία-δυο αγωγές, για παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Αμέσως. Χθες. Με πολιτικά αυστηρό τρόπο.

Το επιχείρημα του ωχαδερφισμού και των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων, πλέον δεν περνούν στις νέες γενιές. Ούτε της below the radar κίνησης. Στη ψηφιακή εποχή, θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ αφελής για να πιστεύει ότι μπορεί κάτι να μείνει κρυφό, ή ότι μπορεί να ελέγξει τα μίντια. Κανένας και σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να ελέγξει ψηφιακά μέσα, τα οποία αν χρειαστεί, μπορεί να γίνουν και ‘αποκαλυπτικά μιας χρήσεως’, σε κυλιόμενα, εναλλασσόμενα ψηφιακά οικόπεδα. Ξυπνήστε…

Τέλος, με αυτά τα μυαλά, οι νέοι δεν πρόκειται να πλησιάσουν ούτε απέξω τη Ρηγίλλης. Κι ας μετακομίσει σε νέα κτίρια, κι ας σβήσει τον πυρσό, θυμηθεί τα πουλιά του Άρη και προσθέσει το απαιτούμενο πορτοκαλί. Αν δεν αλλάξει η σκέψη, τα νερά θα λιμνάσουν.

Όμως κάποιος πρέπει να ταράξει τα νερά. Η παρεϊστικη πολιτική μπορεί να είναι το άλλο άκρο του προηγούμενου κυβερνητικού ‘συστήματος’, αλλά από πλευράς αποτελεσματικότητας δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα βότσαλο στη λίμνη…

ΥΓ. By the way, που έλεγε και ένας συναισθηματικός Πασόκος, το Greek Story έχει διατυπώσει ξεκάθαρη γνώμη για τις κομματικές νεολαίες, η οποία συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη: κατάργηση.

Ψηφιοποιείστε τις πολιτικές νεολαίες

Τα τελευταία χρόνια οι νεολαίες των κομμάτων μάς έχουν ‘χαρίσει’ πάμπολλες σκηνές απείρου κάλλους, στα αμφιθέατρα και τους δρόμους, τους χώρους συνεδριάσεων και τα αθλητικά venues όπου γίνονται τα συνέδρια των πολιτικών νεογνών του επαγγέλματος. Για παράδειγμα, την στιγμή που η Αξιωματική Αντιπολίτευση αναζητά τον δρόμο της μετά την εκλογική κατάρρευση, τα εσωτερικά στρατόπεδα των ΟΝΝΕΔιτών πλακώνονται με ιπτάμενες καρέκλες στο ‘έκτακτο συνέδριο’ της οργάνωσης (απ’ όπου και η φωτό).

Δύο είναι τα κυρίαρχα αρνητικά χαρακτηριστικά των νεανικών κομματικών ομάδων: ο φανατισμός και η ενασχόληση με άσχετα πράγματα από εκείνα για τα οποία δημιουργήθηκαν. Φανατισμός γιατί αντί να ζητούν με πείσμα αλλαγές και εκσυγχρονισμό των κομμάτων υποστηρίζουν με πάθος τα σύμβολα του παρελθόντος και το άσχετο της δράσης, γιατί πολλά έχει το μενού της καθημερινότητας των νεαρών, τα οποία ούτε που φαντάζεται ο μέσος πολίτης.

Σήμερα, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, οι νέοι στη χώρα μας (και τα τελευταία χρόνια και οι γηραιότεροι) επιλέγουν να απομακρύνονται από τα κόμματα εξουσίας. Τα παλαιοκαθεστωτικά πρότυπα δεν έχουν πέραση πια σε έναν κοινωνικό περίγυρο όπου οι κανόνες και τα ζητούμενα έχουν προ πολλού προσπεράσει την ξύλινη γλώσσα των κομμάτων.

Με λίγα λόγια, η ΟΝΝΕΔ, η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, οι νεολαίες των υπολοίπων κομμάτων και προπαντός οι φοιητικές κομματικές παρατάξεις πρέπει να καταργηθούν. Τουλάχιστον ως επίσημα παρακλάδια των κομμάτων. Αν επιθυμούν οι φοιτητές ας πουλούν την σκέψη τους στα κόμματα. Αλλά, γαμώτο, όλο αυτό να μην συνοδεύεται και από πολιτικό νταβατζιλίκι, νταραβέρια με τους πρυτάνεις και σκοτεινές πρακτικές εντός και εκτός των πανεπιστημίων. Στις παρέες είναι πολλά πράγματα γνωστά, τα περισσότερα των οποίων κινούνται στα όρια της παρανομίας, ή τα έχουν ξεπεράσει προ πολλού.

Πέρα από αυτά, το κομματικό φοιτηταριό είναι βασική αιτία παρακμής των ελληνικών πανεπιστημίων, τα οποία φυτοζωούν πνευματικά και κοινωνικά.

Σαμαράς και Παπανδρέου εκπροσωπούν την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών. Φίλοι είναι, ας συνεννοηθούν και να καταργήσουν τα παρασιτικά συστήματα των πολιτικών νεολαιών. Να ξεκαθαρίσουν τις νεανικές παρέες, οι οποίες μολύνονται από νωρίς από τις εκδουλεύσεις, τα ‘μέσα’ και το πελατειακό σύστημα που τούς παραλαμβάνει στην εφηβεία ακόμη.

Αν  θέλουν ανταλλαγή ιδεών να το πράξουν ψηφιακά. Να συναγωνιστούν στο facebook, στα ψηφιακά fora, στο twitter και τα συναφή πεδία κοινωνικής δικτύωσης.

Η ώρα ήρθε και την αρχή πρέπει να την κάνει αυτός που ασχολείται με την αναδιοργάνωση του οίκου του. Όπως ο Αρχηγός Αντώνης… Να θυμηθεί τότε, που έκανε την υπέρβαση… Σήμερα είναι πιο αναγκαίο… αν θέλει να ξεκολλήσσει το κόμμα του από τη δημοσκοπικά χαμηλή μονοψήφια πολιτική επιρροή. Κι ας είναι και αστάθμιστη…

Political Leftovers

Όλοι πλέον ξέρουν ότι οι περιστάσεις είναι κρίσιμες για τη χώρα μας. Η Ελλάδα με τις χρόνιες διαρθρωτικές αδυναμίες, τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και τους μικροπολιτικούς στην ψυχή και τις ιδέες δεν πάει παρακάτω. Καταναλώσαμε, φτάσαμε στο τέλος, ξύσαμε και τον πάτο και όταν δεν υπήρχε άλλο, γυρίσαμε και κοιτάξαμε προς τον ουρανό, περιμένοντας ξανά άλλο ένα free refill από το πουθενά.

Αλλά δεν υπάρχουν πια περιθώρια. Έξω από το βαρέλι, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Ο υπόλοιπος κόσμος έχει πέσει σε περισυλλογή, μαθαίνει από τις δυσκολίες, ανασυγκροτείται και οργανώνει νέες, πιο στέρεες δομές ανάπτυξης. Στην πορεία αυτή, όταν παρουσιάζονται και ευκαιρίες συσσώρευσης (για να βγουν και τα σπασμένα των προηγούμενων μηνών), όσοι μπορούν τις εκμεταλλεύονται. Οι δυνατοί παίκτες κινητοποιούν τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς και απομυζούν από τα αδύναμα μέλη του κοπαδιού, τα οποία δεν κινούνται με ταχύτητα, μένουν πίσω και χαζομασουλούν καρπούς πλούσιους σε λιπαρά, αλλά φτωχούς σε δύναμη ανάπτυξης.

Έτσι είναι η Ελλάδα. Αυτοί είναι οι Έλληνες, όπως αβίαστα ισχυρίστηκε κάποτε ο Κώστας Σημίτης, όταν ένοιωσε ότι είχαν εξαντληθεί τα πολιτικά επιχειρήματα και το μόνο που απέμενε ήταν η επίκληση εθνικών μας χαρακτηριστικών. Μόνο που ίσως η Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσει να είναι ‘έτσι’ και να ξεκινήσει μία πορεία προς το ‘αλλιώς’. Με περισσότερη αυτοκυριαρχία, καλύτερ γνώση για τις εξελίξεις, με πιο συλλογικό τρόπο σκέψης και προπάντων, ακομπλεξάριστη ικανότητα άμεσης απόρριψης των πολιτικών υπηρετών που ‘δεν κάνουν’.

Το διαδίκτυο προσφέρει απεριόριστες δυνατότητες οργανωμένης έκφρασης. Και παρά την οικονομική δυστοκία της εποχής, ορισμένοι ιστότοποι πραγματικής πολιτικής παρέμβασης πρέπει να δημιουργηθούν, προκειμένου να συγκεντρώσουν την συμμετοχή των πολιτών που επιθυμούν να συμβάλουν ενεργά στο ξεκαθάρισμα του τοπίου και στο νέο ξεκίνημα που απαιτείται.

Είναι καιρός για ψηφιακό ακτιβισμό και σκληρές τοποθετήσεις ενάντια στον πολιτικό κόσμο που οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Γιατί πλέον πρέπει όλοι να παραδεχθούμε ότι οι υπηρέτες της κοινωνίας των πολιτών την πρόδωσαν ανεπανόρθωτα. Οικειοποιήθηκαν με βάρδιες τον συλλογικό πλούτο των πολιτών (του αφεντικού τους δηλαδή), μεγάλο μέρος του οποίου προήλθε από τους ευρωπαϊους συμπολίτες μας.

Η απάτη είναι διαχρονική. Το πεδίο υλοποίησής της είναι η πολιτική. Σήμερα, τα απομεινάρια αυτής της γενιάς πολιτικής πρακτικής, βρίσκονται μπροστά στην πιθανότητα να πράξουν, για πρώτη φορά, το καθήκον τους. Είναι γιατί τα ταμεία είναι άδεια και πλέον δεν προσφέρονται για κόλπα; Είναι γιατί η ανάσα των Βρυξελλών είναι πλέον έντονη στο σβέρκο των ντόπιων μικροπολιτικών; Για οποιονδήποτε λόγο, τα περιθώρια τέλειωσαν. Η διαχρονική συναίνεση στα κόλπα, ας αντικατασταθεί με συναίνεση για εξυγίανση. Προσοχή όμως, ας μην επιλέξουν πάλι τους γνωστούς-άγνωστους μισθωτούς για να εξυγιάνουν. Αυτές είναι τσάμπα μαγκιές…

Οι σκιές της πολιτικής

Την εξαετία 2004-2009, πολλά ήταν τα μαθήματα που οι πολίτες – άθελά τους – παρακολούθησαν για την πολιτική και τις συνέπειές της. Αυτά ήταν τα μεταπτυχιακά. Κάτι σαν δια βίου εκπαίδευση για τους περισσότερους. Γιατί αρκετό καιρό πριν, η μακρόχρονη πράσινη (στα λάβαρα, με την παλιά έννοια) διακυβέρνηση είχε φροντίσει για την ‘βασική εκπαίδευση’ των Ελλήνων, με επίκεντρο τον συναγωνισμό προς τα κάτω. Στην ποιότητα της σκέψης, τη συμπεριφορά, αλλά και τον τρόπο που ο καθείς μαθαίνει από νέος να ζει εις βάρος των άλλων. Έτσι, η προσωπική πορεία έγινε κοινή, μαζική και εξαπλώθηκε παντού.

Για όσους διαθέτουν εξουσία, οι σκέψεις αυτές εκδηλώνονται πιο αυτάρεσκα, με λιγότερο αυτοσαρκασμό και περισσότερη υποκρισία, ιδίως αν η θέση τους αυτή έχει θεσμική διάσταση.

Η ιδιότητα του πολιτικού, και ιδιαίτερα του βουλευτή αποτελεί το τέλος των ‘σπουδών’ στο νεοελληνικό σχολείο, την αποφοίτηση από μία διαδικασία διαρκών εκπτώσεων, προκειμένου να θεριστεί η επιτυχία και η αναγνώριση. Αν ετηρούντο οι προδιαγραφές, το job description που λένε, που προσδιορίζεται και βάσει όρκου, θα έπρεπε να έχουμε 300 υπηρέτες, οι οποίοι, με την απαιτούμενη σεμνότητα να τρέχουν πάνω κάτω, χωρίς να προλαβαίνουν να μάς εξυπηρετήσουν. Και οι ίδιοι και οι επιστημονικοί συνεργάτες τους, οι μετακλητοί υπάλληλοι και γενικά όλο το ‘team’, που μάς κοστίζει πάνω από 40.000 ευρώ το μήνα. Βάλε αυτά τα ευρώ επί 300 και κατάλαβες πόσα συνολικά κάθε χρόνο.

Να μία ιδέα για τους 300 υπηρέτες μας. Να δωρίσουν στους πιεζόμενους Έλληνες πολίτες από έναν μετακλητό. Να γυρίσει πίσω στη θέση που τού αντιστοιχεί στις δημόσιες υπηρεσίες, απ’ όπου είναι δανεικός, να σταματήσει τη λούφα και να αρχίσει να εργάζεται και πάλι για εμάς, αλλά από άλλο …μετερίζι.

Έτσι, οι 300 να βρουν την ευκαιρία να προσφέρουν ενεργά στην κρίση, όχι με μείωση μισθού, που είναι και αντισυνταγματικό, αλλά με τη διάθεση ανθρώπινου δυναμικού.  Απλές λύσεις, για τους …υπηρέτες του λαού.

Αλλά φυσικά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τον λογαριασμό τον πληρώνει συνήθως ο καταγεγραμμένος μισθωτός, ο οποίος δεν ‘απολαμβάνει’ την ‘άνεση’ (‘κοροϊδία’ για όλους τους άλλους) της τεκμαρτής φορολόγησης. Εδώ είναι και η ουσία, η δικαιοσύνη. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο ο George θα το πετύχει στη φορολόγηση και θα καταφέρει να πατάξει τις ανέσεις διαφόρων ‘επαγγελματιών’ που ζουν εις βάρος των συμπολιτών τους.

Κατά τα άλλα στην αξιωματική αντιπολίτευση, οι ‘πολιτικές σκιές’ των υπουργών έχουν αρχίσει να ξεμυτούν και να εξασκούνται στις δηλώσεις. Κατά βούληση και με γενικές πολιτικές ατάκες, ασφαλούς και συνάμα αόριστου περιεχομένου (που να μπουν στην ουσία με νωπή την εξάχρονη διακυβέρνηση). Όσο για την επίσημη γραμμή, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, γιατί είπαμε, έως το συνέδριο, η στρατηγική της αντιπολίτευσης θα γίνεται piloted, σαν τα ερωτηματολόγια των ερευνητών, λίγο πριν ξαμοληθούν για την έρευνα πεδίου.

Μέχρι τότε οι «Υπεύθυνοι Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Τάδε» θα βαράνε με τους γκράδες από την ασφάλεια των κομματικών γραφείων, με τον πυρσό (ακόμη) αναμμένο ως πλάτη στο πλάνο.

Διάολε, αν η χώρα ήταν ακυβέρνητη, θα μπορούσαν να βγουν και στον ομαλό, να κερδίσουν έδαφος, να αναμετρηθούν με τα προβλήματα…